En dat is lastig. Ik deelde afgelopen dinsdag in mijn stories op Instagram dat het ook mij af en toe teveel is. Soms weet ik het ook even niet meer. Dan ontvolgen mensen me of komt er weinig response en dan zakt de moed me in de schoenen. Want waarom zou ik het blijven doen, als niemand het leuk vind? Op zo’n moment kan ik ervoor kiezen om inderdaad op te geven. Maar ik kan er ook voor kiezen om lief voor mezelf te zijn en een ander perspectief te zoeken. Dat is precies wat ik gedaan heb. In deze blog neem ik je mee mijn hoofd in op zoek naar een liefhebbend perspectief.
Leren omdenken.
Liefhebbend denken over jezelf komt niet aanwaaien. Dat kost tijd en veel geoefen. Ten minste, dat is mijn ervaring. Sommige mensen lijken het geluk te hebben dat ze ermee geboren zijn (jaloers).
Waar ik zelf, in restrospectie, mee begonnen ben is het ontdekken welke denkpatronen er bij mij in mijn hoofd zaten. Je kunt het probleem niet oplossen als je niet weet wat het probleem is. Okee, dus je denkpatronen ontdekken. Dat is best wel lastig. Zelf heb ik onder de loep genomen wat ik allemaal denk als het niet goed gaat en dat opgeschreven. Door het schrijven merkte ik patronen op. Iedere keer als iets niet snel genoeg ging, deed ik volgens mijzelf niet mijn best. Als iets mislukte, als ik een fout maakte of een onvoldoende haalde, dan was ik dom. Zag ik er een dag niet 101% mooi uit zoals de instagrammeisjes? Dan was ik dik en lelijk.
Ik hield mezelf klein.
Tijd voor actie
Nu moesten die gedachten nog omgebogen worden naar helende gedachten, in plaats van verwondende. Ik wilde mezelf lief leren hebben in plaats van haten. Maar oude patronen omgooien gaat niet zomaar, dus hoe moest ik dat in godsnaam aanpakken.
Ik ben klein begonnen. Iedere keer als ik in iets reflecterends zoals een spiegel of raam keek, noemde ik iets op wat ik mooi vond: mijn blonde haren, mijn ogen. Als ik een fout maakte dan noemde ik mezelf niet dom, maar dan benadrukte ik voor mezelf dat ik het geprobeerd had en ervan kon leren. Als ik ongeduldig was ging ik kijken naar welke stappen ik kon ondernemen om eraan te blijven werken. Zo bouwde ik de gewoonte op om liefhebbend te zijn voor mezelf te zijn, in plaats van veel te streng.
Liefhebbend perspectief
Tuurlijk gaat het niet iedere dag zo. Er zijn nog steeds dagen waarop ik te hard ben voor mezelf. Juist die dagen zie ik nu als oefenmoment. Ik neem dan een stap terug en observeer wat er gebeurd bij mezelf. Daarna geef ik mezelf een denkbeeldige knuffel en laat de emotie er even zijn. Je emotie laten zijn zorgt ervoor dat je het heelt. Het is oké.
Als ik uitgehuild ben vertel ik mezelf dat ik het goed doe. Ik straf mezelf niet meer af maar neem een adempauze en kijk naar wat ik nodig heb. Omdat ik nu de ruimte heb om mezelf lief te hebben, heb ik ook zelfdiscipline ontwikkeld. Ik ben niet meer bang om voor mijn keuzes te staan maar doe en probeer gewoon. Want als het niet gaat zoals gedacht, dan kan ik het alsnog. Geen Lorin overboord.
Wat ik eigenlijk wil zeggen
Onderzoek de patronen in je hoofd. Kijk er naar een afstandje naar. Begin dan met kleine stapjes om te buigen en vergeef het jezelf als het een dag niet lukt. Bedenk je hoe je tegen een vriend of vriendin zou praten. Praat ook zo tegen jezelf. Jij verdient die liefde net zo hard.
Ik hoop dat je er wat aan hebt gehad. Als je er graag over wil praten mag je me altijd een berichtje sturen op instagram (@projectlorin). Suggesties zijn ook altijd welkom! Als je deze blog fijn vond en er meer wil lezen, meld je dan aan voor de nieuwsbrief! Dan ontvang je vanzelf een mailtje als er een nieuwe blog verschijnt. Dankjewel voor het lezen <3
Veel liefs!