Huisartsenbezoek voor mijn paniek

De huisarts bellen voor een psychologisch probleem is eng. Je kunt het gevoel hebben dat jouw mentale probleem niet ‘erg’ of ‘ernstig’ genoeg is. Dat gevoel herken ik. Ik ben al zo vaak langs geweest voor mijn paniekstoornis. Deze keer dacht ik: ik ga niet bellen. Straks denken ze ‘komt zij weer, is het nou niet eens klaar?’. Toch heb ik vorige week donderdag gebeld. Afgelopen dinsdag had ik een afspraak bij mijn huisarts. Ik wil jou graag helpen die stap naar hulp ook te zetten, want ik weet hoe eng die is. Maar ook hoe belangrijk die stap is. In deze blog lees je hoe mijn ervaringen zijn hiermee. Ik heb ook een lijstje met vragen die je jezelf kunt stellen voor je belt. Dan weet je iets zekerder dat je vraagt wat je wil vragen.

Wat eraan vooraf ging

Paniekaanvallen zijn stom. En dat is de understatement of the year. Dat ik er al sinds groep zeven last van heb, wil niet zeggen dat ze draagbaarder worden. In tegendeel. Ik ben ze zo zat. Iedere keer als ik er een heb word ik een beetje boos. Waarom ik? Waarom kan ik dit niet oplossen, stopzetten of milder laten zijn? Wie kan mij helpen?!

Waar ik vroeger paniekaanvallen had over een mogelijke hersentumor of terreuraanslagen, ben ik nu bang voor mijn relatie. Ook wel bindingsangst. Dat zeg ik trouwens ook niet met zekerheid. Ik weet nog niet hoe het beestje heet, maar ik denk dat het bindingsangst is. En het is k*t. Het is de meest intense angst die ik ooit gehad heb. Deze angst kan ik niet zomaar verzachten met helende gedachten of weg redeneren. Dat is super frustrerend, vooral omdat ik al zoveel ervaring heb met angst. Ik weet niet wat ik ermee aan moet. Dat ik het niet weet is nieuw voor me.

‘waarom bel je de huisarts niet?’ ‘ik durf niet’.

Ja, ik durfde niet. Ik heb al vaak aan de bel getrokken voor mijn paniekstoornis. Deze keer durfde ik voor het eerst niet te bellen. Dat heb ik nog nooit gehad. Ik was bang dat ze zouden denken: komt zij weer met haar paniek. Is dat nou nog niet opgelost? Daardoor heb ik het eerst voor mezelf uit zitten stellen, in mijn hoofd. Toen ik het eenmaal aan mijn vriend verteld had werd het al makkelijker. Hij verzekerde me dat ze niet zouden denken dat ik me aanstel. Hij zag ook dat ik het gewoon niet makkelijk heb. Hij bood aan om me te helpen opschrijven wat ik dan wilde zeggen. Voor het bellen vond ik dat niet nodig, maar voor het gesprek met de huisarts wilde ik dat wel.

Dinsdag 08:45

Het gesprek bij de huisarts had ik voorbereid in mijn schrijfboekje. Ik had een lijst met bulletpoints gemaakt over de dingen waar ik last van had. Uiteindelijk heb ik het over een aantal punten niet gehad. Dat vond ik te spannend. Deze punten kan ik ook nog bij de psycholoog inbrengen. Want daar heb ik nu een verwijzing voor. Ik weet niet of het gaat helpen, maar je moet ergens beginnen.

De vorige keren had ik altijd het gevoel dat de psycholoog niet hard genoeg aan me trok. Ik gaf sociaal wenselijke antwoorden en verwerkte niet mega veel. Dat heb ik de huisarts ook verteld. Ze heeft me een mannelijke psycholoog aangeraden. Zij dacht dat deze man mij wel eens goed kon gaan helpen. Het is nu aan mij om een passende psycholoog te vinden. Ik houd jullie op de hoogte!

Hoe pak je het aan?

Als je het eng vindt om de huisarts te bellen voor hulp dan heb ik hier een aantal vragen. Deze vragen kun je jezelf stellen zodat je een spiekbriefje hebt tijdens het bellen en de afspraak met je huisarts.

Tijdens het bellen:

• zeg je naam en achternaam.
• Waar heb je last van? (voorbeeld van wat ik zei: Ik voel me somber en heb last van paniekaanvallen).
• Wat wil je? (voorbeeld van mijn gesprek: Ik wil graag overleggen met mijn huisarts).
• Wanneer kun je? (Bedenk je van tevoren wanneer je wel en niet kunt, of je snel geholpen moet worden of niet).

Tijdens het gesprek met je huisarts:

• Waar heb je precies last van?
• Waar denk je dat dit vandaan komt?
• Wat doet dit met je?
• Welke invloed heeft dit op je leven?
• Wat wil je graag bereiken?
• Wat kan de huisarts voor je doen?

Onthoud dat het niet erg is als je moet huilen tijdens het gesprek. Niet uit je woorden komen is ook niet erg. Zenuwen ook niet. Je doet je best, je bent daar. Dat is al een mega goede, grote stap. En die is eng. Het is oké als je het moeilijk vindt. Je hebt het immers ook moeilijk, anders zat je daar niet.

Wil je op de hoogte blijven van hoe mijn traject verloopt? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief! Je krijgt dan mail met de nieuwste blog zodra die verschijnt. Inschrijven kan hier: https://projectlorin.com/nieuwsbrief/

Volg me ook op instagram (@projectlorin). Daar hoor je het nóg sneller hoe het gaat 🙂