Terugval

Dat is even schrikken: ik had een paniekaanval. Van de paniekaanval zelf schrok ik niet zozeer. Hoe een paniekaanval voelt en verloopt weet ik inmiddels wel. Wat ik moet doen weet ik ook. Ik schrok omdat ik niet verwacht had getriggerd te worden door waar ik EMDR voor had. Ergens had ik namelijk de hoop dat dat stuk klaar was en niet meer zo heftig terug kwam. Een terugval hebben is oké en normaal. Dat weet ik ook wel. Dat betekend niet dat ik me minder teleurgesteld en wanhopig voel erdoor. Deze blog heeft niet zozeer tips. Deze blog is een ervaringsverhaal en ik hoop dat je daar ook iets aan hebt.

Wat gebeurde er?

Ik zat in de trein. Ik was net naar de eindmusical van mijn jongere zusje geweest. Het was zo leuk. Ik had het er enorm naar mijn zin en zat blij in de trein terug. Tja, dat ik moe was wist ik ook wel. Maar eenmaal terug in mijn kamer in Nijmegen kon ik lekker naar bed. Ik voelde aan mijn lichaam dat er veel spanning in zat. Ik was me ervan bewust en probeerde te ontspannen. De koude airco in de trein hielp niet. Ik keek naar hoe laat ik thuis moet zijn en dacht: wie weet kan ik nog bij mijn vriend slapen. En dat was de trigger. Gelukkig had mijn trein vertraging op het station van de stad waar mijn moeder woont. Ik stapte uit. Belde half huilend mijn moeder. Die sprong in de auto en kwam me redden. Ik besloot bij haar te slapen en dat was een goede keus.

Waarom was dat een trigger? Bij je vriend slapen is toch fijn?

Jazeker. Dat vind ik fijn. But let me tell you how this came to be. Ik heb een paar keer een paniekaanval gehad toen we naar bed wilden. Mijn hersenen hebben dit geïnterpreteerd als ‘samen slapen zorgt voor paniek’. Het is erin geslopen. Intussen heb ik er ook allerlei andere gedachten bij die getriggerd worden door het samen slapen. Die flitsen dan door mijn hoofd. Ik heb dit namelijk gekoppeld aan eerder trauma. Die zorgen dan voor paniek nog voor ik het door heb en de tijd heb om te reageren. Hier is ook deels de EMDR voor. Dat is dus waarom ik zo teleurgesteld was. Ik had gehoopt deze paniek niet meer te ervaren, of stukken minder en handelbaarder. Maar het was dus ’terug’. Sh*t.

Teleurstelling alom

Voor je begint met ’terugval is normaal’ wil ik zeggen dat ik dat weet. Maar op het moment zelf, en terwijl ik dit schrijf nog steeds, voelt het alsof het mijn schuld is. Alsof ik niet goed genoeg mijn best heb gedaan. Ik ben daarnaast gewoon teleurgesteld. Waarom is het niet opgehouden? Wat het niet het goede trauma voor de EMDR? Was ik te gefocust op de hoop dat het weg zou blijven? Heb ik het daarom zelf veroorzaakt? Ik vind dat die teleurstelling er best wel mag zijn dus ik laat ‘m even toe. Met alle tranen en wanhoop die daarbij horen, laat ik ‘m even toe. De moed is gewoon even in mijn schoenen gezakt.

Nog een ding dat erbij hoort

Je hebt vast wel eens van het ‘onderbuikgevoel’ gehoord. Nou, ik ben dus iemand met een sterk onderbuikgevoel. En ik ben dus bang dat ik het verkeerd interpreteer. Of anders: ik durf er niet op te vertrouwen. Want: ‘wat als ik het nou fout heb?’, ‘wat nou als ik denk dat het ja is en het is toch nee?’, ‘als ik voel dat het goed is, waarom voel ik dan die angst?’ en ‘waarom voel ik die dwingende stem als ik denk dat het goed is?’. Ik vertrouw er wel op in andere situaties, dat is het gekke. En ik weet wel dat alles oké is. Waarom kan ik dit dan niet loslaten? Als ik dat wist, deed ik het meteen. Daar werk ik aan nu. Loslaten. Het komt goed.

Wil je even je ei kwijt?

Stuur me dan vooral gewoon een berichtje op instagram. Mijn handle is @projectlorin. Je mag me alles vragen. Ik veroordeel niemand op wie ze zijn of waar ze me zitten. Iedereen is welkom.

Meer lezen?

Deze blog gaat over mijn eerste keer EMDR: https://projectlorin.com/2022/07/17/de-eerste-keer-emdr/
En deze over de gesprekken die daar weer voor zaten: https://projectlorin.com/2022/06/30/update-psychologe/
Alle blogs staan hier: https://projectlorin.com/?page_id=267