Gesprek 6 alweer. Zo voelt het niet. Het voelt alsof het er al veel meer zijn. Ik voel me stukken beter dan toen ik net begon. Er is nog veel om aan te werken, maar mijn hoofddoel is bereikt: minder paniekaanvallen. Door de EMDR die ik gehad heb, voelt het nu alsof er plek is om andere dingen op te ruimen. Ik zie patronen die ik eerst niet kon zien door alle onrust. Ik stond echt in overlevingsmodus. Nu dat gezakt is voelt het alsof ik mijn leven beter begrijp. Zelfs zo goed, dat gesprek 6 bijna de laatste was.
‘Tot over een maand!’
Al fietsend vraag ik mezelf altijd: ‘wat wil ik bereiken vandaag? Is nog een gesprek nodig hierna?’. Dat helpt mij altijd om echt wat uit het gesprek te halen. Maar wat in de rondte kletsen helpt mij niet zo. Vandaag had ik voor het eerst niet echt een doel. Ik vroeg me ook af of nog een gesprek nog nodig was. Stoppen met de gesprekken vond ik uiteindelijk te spannend. Nu al stoppen gaf me een onrustig gevoel. Want wat als het toch weer de andere kant op gaat? Hoe kom ik dan aan hulp? We hebben afgesproken de volgende afspraak over een maand te doen. Op die manier is er voor mij geen abrupt einde, maar is de overgang wat kleiner. En veiliger. In die maand kijk ik hoe het gaat. Mocht het toch nog niet goed genoeg gaan, kan ik dat de volgende keer nog aangeven.
Waar ben ik nu mee bezig?
Waar ik nu vooral mee bezig zijn is mijn HSP. Wat dat is wil ik nog eens in een losse blog uitleggen. In het kort is het hypersensitiviteit. Ik voel veel en veel meer dan de meeste mensen. Alles komt harder binnen. Bij mij doen bijvoorbeeld woorden wel pijn, om maar even een voorbeeld te noemen. Vroeger hoorde ik ook wel vaak ‘stel je niet zo aan!’, ‘Jij huilt altijd!’, ‘jij hebt ook altijd wel wat’, ‘je bent veel’, of ‘Jij mag niet meedoen met stoeien want jij gaat altijd huilen’. Auw. Ja. Er is een punt waarop je denkt: ‘wat is er mis met mij?’. En dan ga je je verstoppen want je wil geen last zijn voor anderen. Je gevoeligheid heeft geen plek. Na verloop van tijd ontwikkel je stressklachten zoals pijntjes, vermoeidheid en in mijn geval ook paniekaanvallen. Je leert niet omgaan met je gevoeligheid en verwerkt niets. Je gaat in standje overleven staan.
Wat een drama…
Klinkt heel dramatisch. Eigenlijk is het dat ook. Dat mag ik best wel toegeven. Als ik terugdenk is veel van hoe ik me nu voel en gedraag veroorzaakt door het gevoel dat er iets mis is met me. Gevoeligheid moest verstopt worden. Ik moest net zo zijn als anderen. Maar ik ben niet zoals anderen, nee ik ben HSP. De laatste twee weken ben ik bezig geweest met stil accepteren dat ik HSP ben. Mezelf vergeven dat ik me verstopt heb. Dat ik niet sterker stond voor mijn grenzen, ongeacht wat een ander zei (typisch HSP ook dit trouwens). Ik merk nu al dat ik dingen zie die mij geen goed doen:
- Veel suiker en koffie om maar mijn overprikkelde hoofd wakker te houden.
- Altijd muziek aan, ook als het teveel is.
- Veel spullen om me heen.
- Geen ‘nee’ zeggen omdat ik de ander niet teleur wil stellen.
- Niet luisteren naar mijn lichaam als het aangeeft dat het genoeg is. FOMO is een ding.
- Niet goed aangeven waar ik behoefte aan heb en altijd de keus bij de ander laten. Tja, ik wil geen last zijn.
HSP = Oké
Ik ben er nog lang niet. Ik ga nog steeds over grenzen en aangeven waar ik behoefte aan heb is nog oefenen. Het voelt nu nog als een soort mistige vlakte die ik verken. Bij iedere stap trekt de mist achter me verder op, maar om verder te komen moet ik door de mist voor me. Het is vertrouwen op jezelf. Weten dat je ook bij een misstap oké zult zijn. Niet blijven zitten en terugkijken op wat niet werkte. Nee, door de mist heen het onbekende zoeken naar nieuwe aspecten van mezelf.
Meer lezen?
Dit gaat over gesprek 5 bij de psycholoog: https://projectlorin.com/2022/08/21/psycholoog-gesprek-5/
Hier vind je gesprek 1 en 2: https://projectlorin.com/2022/06/30/update-psychologe/
Wil je meer weten over de EMDR? Dan lees je dat hier: https://projectlorin.com/2022/07/17/de-eerste-keer-emdr/
Je kunt me ook volgen op Instagram: @projectlorin