Er is een nieuwe rubriek in het leven geroepen: het hersenplan. Ik merk dat ik soms gewoon van me af wil schrijven. Mijn woorden de leegte van het internet in, of is dat juist vol? Zo vol dat het niet meer opvalt wat je schrijft? Enfin, dat is het idee van deze rubriek. Je zou het een soort ‘monthly update’ of ‘life update’ kunnen noemen. Ik noem ze mijn hersenplannen. Mijn hersenen maken namelijk zo ontelbaar veel plannen, goed of slecht, blij of verdrietig. Allemaal plannen. Allemaal gedachten. Allemaal in deze rubriek.
Irritatiefactortje: tijd
Iedere dag zit ik ermee: geen tijd hebben. Ja, in de vorige blog had ik het over tijd maken voor alles door ijsstokjes te gebruiken. Het is nog steeds gemakkelijk om maar twee focuspunten te hebben, dus het idee blijft gelden. Alleen nu nog de tijd. Door mijn scriptie, net samenwonen, werken en het hebben van een familie, lukt het me maar niet om eraan te gaan zitten. En weet je? Dat is hartstikke irritant. Ik word er echt zo gek van.
Nou zeg ik altijd: ‘Als je geen tijd hebt om te mediteren, moet je mediteren’. Als je geen tijd hebt, moet je tijd maken. Het is me de afgelopen twee dagen steeds meer gelukt. Ik heb een alinea geschreven en ik film momenten om er later Instagram reels van te maken. Nu zit ik een blog te typen op maandagochtend voor ik ga sporten, omdat ik dit idee had. Ik zou zeggen dat ik nog best oké bezig ben. Ze bouwden Rome ook niet één dag.
Niet goed genoeg?
Daar heb ik ook echt last van de laatste tijd. Ik voel me enorm níét goed genoeg. Niet goed genoeg in schrijven, niet met Instagram, niet met het huishouden, van alles. Ik weet dat de lat voor mezelf intens hoog ligt en dat ik dit gevoel altijd wel bij me draag. Maar de laatste tijd is het zo erg dat ik er vanbinnen een beetje depressief van word. En dat wil ik niet. Ik was ooit depressief en ik wil niet meer terug. Dus: ik wil beter voor mezelf zorgen. Ik doe de dingen die ik niet wil. Meer sporten in plaats van met een dekentje op de bank, wandelen, opruimen, schrijven en meer. Al die dingen waar ik door die olifant op mijn schouders geen zin in heb. Ik weet namelijk dat al die overwinningen ervoor zorgen dat ik me beter voel. Het kost me energie en bakken met discipline, maar het helpt wel.
Geen student meer straks
Hooooly shiiit jaaa hier ben ik bang voor. Straks ben ik geen student meer. Geen leerling. Niks. Groot en volwassen. Wat dan? Ik ben mijn hele leven gewend dat ik onderwijs kreeg. Basisschool, middelbare school, bachelor, premaster en nu master. En straks is het klaar. Hoe ga je van iemand die 26 jaar moest leren voor toetsen en huiswerk moest maken, naar iemand die moet werken? En waar ga ik dan werken? Waar kan ik solliciteren? Wat kan ik? Zoveel vragen. Ik weet heel veel, maar hier heb ik nooit. Het is allemaal zo onbekend en dat jaagt me een beetje (veel) angst aan. Ik weet zeker dat er veel meer afstuderende mensen zijn die hiermee worstelen. Niemand praat erover, maar die angst moet bij meer mensen in het hoofd zitten.
Dus…
Daar zat ik zo’n beetje mee. Ik wilde het ergens kwijt. Ik zie iedereen maar tips geven op Instagram en andere kanalen, maar wanneer praat iemand nou gewoon eens? Dat heeft ineens geen ‘waarde’ meer, blijkbaar. Vind ik wel. Ik vind het fijn als anderen vertellen waar ze mee worstelen, dan voel ik me minder alleen. Minder vreemd en raar. Dus. Hierbij mijn #Hersenplannen1. Mijn gesprek met jullie.
P.S.: Op Instagram kun je me ook volgen, daar deel ik in mijn stories ook vaak wat ik doe op een dag en waar ik mee worstel.