‘Je hoeft geen excuses te maken voor hoe je bent. Vinden ze je te druk? Nou, dat is dan lekker hun probleem!’, zei een van mijn groepstherapiegenootjes afgelopen woensdag. En ze had gelijk. We hoeven ons niet aan te passen of excuseren voor hoe we zijn. Ik huil niet, omdat me dat raakte… Jij huilt. 

Excuses maken

Voor hoe ik ben, voor wat ik doe, voor mijn aanwezigheid. Ik maak overal excuses voor, omdat ik bang ben dat ik anderen tot last ben. Ik ben bang dat mijn aanwezigheid en persoonlijkheid anderen in de weg zitten. Dat ik op alle fronten ’te’ ben. Te aanwezig. Te luid. Te druk. Te stil. Te veel. Te gevoelig. Gewoon ’te’. En daarvoor heb ik de neiging continue excuses te willen maken: ‘sorry als ik te veel praat’. ‘sorry als ik te luid ben, zeg me dat maar gewoon’. Ga zo maar door. Maar waarom zou ik dat moeten doen? Ik mag toch ook gewoon mezelf zijn?

Uitstelgedrag voorkomen

Vorige week woensdag had ik weer groepstherapie ADHD, net als de 7 weken daarvoor. Het thema van deze week was ‘uitstelgedrag voorkomen’. Nou, daar kan ik wel een handje hulp bij gebruiken. Hoe we erop kwamen, weet ik niet meer. Maar bij mij kwamen we erop uit dat ik zeker wel invloed van mijn ADHD merk in mijn werk, maar dat niet durfde te vertellen aan mijn nieuwe manager. Bang voor (voor)oordelen, omdat ik daar al vaker mee te maken heb gehad op andere plekken (‘Ja, jij bent dus chaotisch en hebt hulp nodig bij plannen, want je hebt ADHD toch?’ Nee. Ben ik niet. Heb ik niet. Ik kan plannen, dank je). Ik wilde het uitstellen. 

Ze had gelijk

‘Ja, misschien is het toch goed om het te vertellen, want dan weten mensen waarom ik soms zo druk of lastig ben. Of waarom ik soms langer over dingen doe’, zei ik. Waarop één van mijn groepsgenootjes meteen zei, met de grootste, lieve glimlach: ‘Nee, Lorin! Jij hoeft je gedrag niet uit te leggen. Je hoeft geen excuses te maken. Zo ben je gewoon en daar is niks mis mee! Weet je wel hoe goed je het doet?!’. Daar schoot ik bijna even van vol, want ze heeft gewoon verdorie gelijk. Ik hoef het niet te vertellen en excuses ervoor te maken. Ik moet het wel vertellen, zodat ze me de goede begeleiding kunnen bieden. 

Doel van de week

Aan het eind van elke sessie moeten we een doel opstellen voor de week erna. Dat hoeft niet direct iets met het thema te maken te hebben, maar mag wel. Mijn groep spoorde mij aan om voor komende week een afspraak te plannen met mijn nieuwe leidinggevende. Ik stelde dat doel en heb meteen donderdag met mijn leidinggevende even een ‘bila’ gepland (bilateraal overleg, oftewel fancy woord voor gesprek met zijn twee). Het gesprek is dinsdag, dus ik kan nog niet zeggen hoe het is gegaan. Ik ben wel al heel trots dat ik het niet heb uitgesteld tot na haar vakantie, maar meteen heb aangepakt. Als klap op de vuurpijl heb ik het ook aan een andere collega verteld, omdat het natuurlijk ten sprake kwam. We hadden het namelijk over neurodiversiteit en hoe meerdere collega’s op het autisme spectrum zitten, dus kwam het er gewoon natuurlijk uit. Het lucht zeker op en ergens kijk ik nu ook uit naar het gesprek met mijn manager, hoe spannend ik het ook vind. We gaan het zien!

Stay tuned!

Oh, en wil je me wat vragen hierover? Je mag altijd een comment achterlaten onder de blog of me een DM sturen op Instagram (@projectlorin)