Ben je ook een ADHD’er? Iemand met ASS? Of werk je brein gewoon anders dan het ‘normale’ brein van de rest? Dan heb je vast wel eens gehoord van maskeren of ‘masking’. Dat is het masker dat je opzet om normaal te kunnen doen. Maskeren is een versie van jezelf presenteren die niet je échte zelf is, maar een vorm waar jij van denkt dat die sociaal geaccepteerd is.
Jezelf zijn
Ik ben altijd voorstander geweest van jezelf zijn. Ik vind iedereen gewoon goed zoals ze zijn. Maar gaat die vlieger ook op voor mijzelf? Hm, minder. Zelf ben ik nog altijd wel bang om mezelf te zijn en in veel settings maskeer ik dan ook. Je bent voortdurend bezig met dingen zoals: ben ik niet te luid? Praat ik niet teveel? Toon ik genoeg interesse? Toon ik teveel interesse? Stel ik de goede vragen? Ben ik die ander niet tot last? Eigenlijk is het gewoon hyper bewust zijn van jezelf en alles wat je zegt en doet. Nou ja, je kunt je voorstellen dat het een hoop onzekerheid met zich meebrengt. Tijd om me daar bewust van te worden en het los te laten, want kanonnen wat kost me dat een energie!
Instagram: toch een filter?
Als je me volgt op instagram, dan weet je dat ik nooit filters gebruik. De ene dag verschijn ik als ma Flodder op je feed, het andere moment zie ik eruit alsof ik naar het gala gaan. En weet je? Beiden zijn oké. Allebei zijn Lorin. Zoals ik laatst in een story zei: ik ben geen Monica Geuze. Ik poets in een kloffie en loop er ook nog lekker de hele dag in te stinken. De video die ik daarna plaatste sloot daarbij aan. Daarin zag je mij checken of mijn vestje goed zat, of mijn haar leuk viel en de angle van de camera goed was. Dat was niet in scene gezet. Soms dan gaat mijn camera vanzelf filmen (volgens mij als ik met mijn hand zwaai, of zo) en dat was hier ook het geval. Je ziet ook wanneer ik het besef en me dan bedenk: maar dit is precies wat ik niet wil en wel wil. Ik wil wél laten zien dat iedereen goed is zoals die is en juist niet dat ik toch een soort filter over mezelf heen gooi.
Verschillende maskers
Ooit las ik ergens dat iedereen een andere vorm van zichzelf is, afhangend van het gezelschap waar die in is. En dat klopt ergens ook wel. Professioneel gezien ben ik heel anders dan lekker thuis met mijn vriend op de bank, of met mijn mams in een restaurant. Dat is denk ik een hele normale vorm van maskeren. Waar ik het echt over heb is het niet durven zijn van jezelf. Voorbeeld: ik vraag me continue af of ik niet teveel informatie deel, want ik weet dat ik soms ’too much information’ deel. Ook ben ik continue bezig met hoe aanwezig ik ben, want val ik die ander niet lastig? Ben ik niet irritant? Ik ben me daar soms echt onschuldig niet bewust van. Het zijn die delen van mijzelf die ik verstop, die vaak bij mijn ADHD horen en dus afwijken van de ‘normale mens’.
Hoe leer je maskeren?
Dat leer je denk ik door je omgeving. Iemand met ADHD of een andere vorm van anders zijn, krijgt veel vaker (negatieve) feedback van de omgeving. Dat doet niemand bewust. Niemand wil anders zijn, want dan riskeer je dat je buiten de groep valt en alleen gelaten wordt. Wie wil dat nou? Eenmaal volwassen besef ik ineens dat mensen mij juist willen om wie ik ben. Er zijn mensen die van je willen leren, júíst omdat ik anders ben! Wat?! JA! Fantastisch!
Oké opgelost, toch?
Nee. Het feit dat er in mijn omgeving nu mensen zijn die me willen zoals ik ben, zorgt er niet voor dat ik al die maskers de prullenbak in smijt. Voorheen vond ik dat frustrerend, want waarom maskeer ik nog?! Het is toch veilig? Ja. Kijk en daar zit de crux: ik moet nog even die 25+ jaren aan onveilig gevoel en maskeren durven loslaten. Dat is wat tijd kost. Ik vind mezelf prima. Ik weet dat ik het red. Ik weet dat ik net zoveel kan en net zo ver kom als ieder ander. Maar dat zelfvertrouwen laten zien is spannend. Wat als iemand me toch weer in elkaar mept (spreekwoordelijk)? Leren dat niet meer iedereen klaar staat met gebalde vuisten duurt even. Voorzichtig kruip ik steeds meer uit mijn gepantserde kasteeltje. Bij elke centimeter die die deur open gaat, voelt het steeds fijner. Die kleine Lorin die zichzelf niet mocht zijn, die te gevoelig was, die anders was… die kleine Lorin krijgt steeds meer ruimte en dat voelt fijn.
Liefs!
[…] schuitje zitten. Wat ook hielp, is dat ik heb gedeeld over deze angst. Normaal hield ik het altijd voor mezelf, want: ‘hoezo is een volwassen vrouw bang voor nieuwe mensen?! Doe normaal’. Ik wil dat […]