Ohmy! Afgelopen vrijdag mocht ik aanwezig zijn op de launch party van het platform en magazine van de Dopaminas! Ik vond het echt heel erg spannend, want ik kende er niemand (op Ilse na), moest helemaal alleen rijden én ik was – op z’n ADHD – de dresscode vergeten. Oeps.
Complimenten
First things first, ik wil Ilse echt enorm bedanken. Niet alleen mocht ik een artikel voor in haar tijdschrift schrijven, ze zette me ook op de gastenlijst. Dank voor deze enorm vette ervaring! Wat heb je het goed gedaan Ils, wat was het een knalfuif.
Social anxiety
Ja, ik ga niet ontkennen dat ik nieuwe situaties en mensen enorm eng vind. Dat hoofd van mij gaat dan altijd in de overdrive: wat als niemand met me wil praten? Wat als niemand me aardig vindt? Wat als ik domme dingen zeg? Wat als ik stomme dansjes doe!? Het liefst blijf ik dan gewoon thuis en verstop me onder de deken. Dit gevoel is al minder dan vroeger, maar het is nog steeds enorm aanwezig. Wat me bij dit event enorm heeft geholpen, is dat ik wist dat er meer dames alleen zouden zijn. Ik zou niet alleen in dat schuitje zitten. Wat ook hielp, is dat ik heb gedeeld over deze angst. Normaal hield ik het altijd voor mezelf, want: ‘hoezo is een volwassen vrouw bang voor nieuwe mensen?! Doe normaal’. Ik wil dat gevoel veranderen. Het is namelijk enorm normaal om hier bang voor te zijn. Toch gaan was echt een grote drempel, maar als je dingen niet doet zal de angst altijd groeien.
Alleen in het donker
Alleen door het donker moeten lopen in een onbekende stad, dat vond ik toch best wel een ding. Laat staan na een dag waarop ik twee uur groepstherapie had en geen moment rust. Normaal gaat mijn vriend mee en kan die autorijden, nu moest ik het in mijn uppie doen. Moe. Nerveus. Wat me nóg nerveuzer maakte. Ook dit heb ik overwonnen! Het was niet heel ver rijden en ik heb gewoon een zak zure matjes meegenomen. Suiker voor het niet in slaap vallen achter het stuur en lekker zuur voor de dopamine en dus een blij gevoel (ik HOU van zure matjes, niet normaal). Screw ‘minder suiker voor een rustiger brein’ maar even. Dus ja, die halve zak was op tegen de tijd dat ik in Den Bosch was. Heeft het geholpen? Jazeker. Dus worth it. Soms moet je even van je eigen regels afwijken, waardoor je juist doet wat goed is voor jezelf. Natuurlijk weet ik dat suiker niet helpt bij een rustig hoofd en ook weet ik dat ik de dag erna flinke suiker cravings zal hebben, maar het heeft me wél geholpen.
Foutje, bedaaaankt
Als kerst op de taart van alle nervositeit was ik ook nog eens de dresscode vergeten. Ik had helemaal gewoon finaal over die ene zin heen gekeken. Hoe dan? Geen idee. Dus ik lekker een mega mooi groen broekpak besteld, vet comfortabel ook, zie ik een uur ervoor: dresscode is lila en glitters! Oeps. Maar ik besloot niet af te wijken van mijn comfortabele, groene pak. Weet je waarom niet? Omdat fouten maken menselijk is en dit nota bene een ADHD evenement was. Er zouden vast meer mensen die dresscode niet gezien of vergeten zijn. Ik vond dat best dapper van mezelf! Normaal had ik me de grootste kluns van de wereld gevoelt en geschaamd. Want ja, niet aan die dresscode voldoen is niet ‘perfect’. En laat ik daar nou net eens moeite mee hebben, dat perfectionisme. Ik kwam op het feest en een van de eerste dingen die ik hoorde: wauw wat zie je er mooi uit! Eind goed. Al goed.
The pink carpet
Conclusie? Lief zijn voor jezelf
De grootste les die ik van de avond leerde is dat we allemaal liever mogen zijn voor onszelf. Ja, we hebben ADHD en ja we maken gekke sprongen en fouten (#dresscode). Maar maakt ons dat minder? Ik dacht het niet. We hebben ‘kaai vette’ breinen, zoals Ilse zou zeggen, en het wordt tijd dat we ons niet meer verstoppen. We mogen er zijn, met al onze onzekerheden en gewoon zoals we zijn.
Liefs