Afgelopen vier weken heb ik OPT therapie gehad. In die groep hebben we voorbereiding gedaan voor vervolgtherapie, maar dat betekend niet dat dit niet al therapie was op zichzelf. Normaal vertel ik er graag over, zowel hier als op Instagram, maar deze keer hield ik het bewust even stil zodat ik erover kon nadenken.

OPT therapie

OPT therapie staat voor oriënterende psychotherapiegroep. Het was elke vrijdag in een groep van zes mensen, plus twee psychologen. Ik vond het best wel spannend, want weer nieuwe mensen waar je je verhaal aan gaat doen. Gelukkig wist ik van de ADHD-groep dat dit snel went en dat het wel goed zou komen. We hebben ons in deze therapie voorbereid op therapie die kan gaan volgen. Welke dat gaat zijn, weet ik nog niet. Daarvoor moet ik eerst even gaan zitten met mijn begeleider uit die groep en de regiebehandelaar. Dat komt nog. In vier weken zijn we door onderwerpen als emoties, ons levensverhaal, patronen en gewoontes en doelen heen gelopen. 

Emoties

In de eerste week gingen we naast kennismaken, in op emoties. Wat zijn emoties? Hoe ga jij om met emoties? Welke emoties vind je lastig? In deze week werd ik erg aan het denken gezet. Tijdens de sessie kwam ik er eigenlijk achter dat ik best goed om kan gaan met emoties, behalve alles wat valt onder de noemer ‘boos’. Je hebt vier gebieden: blij, bedroeft, bang, boos. Nou, die laatste vind ik dus heel moeilijk. Ik wil mensen niet boos maken, ik wil niet boos zijn. Daar valt van alles onder, zoals weerstand, frustratie en echte woede, maar ik blijf het voor nu gewoon even boos noemen. Dat is lekker makkelijk. Ik heb er enorme moeite mee om mijn eigen boosheid te uiten en duw het weg, want ik wil anderen geen pijn doen. Als anderen boos op mij worden, verstijf ik en laat ik best gauw over me heen lopen heb ik het idee. Achteraf word ik dan wel boos, terwijl ik dat eigenlijk op het moment zelf had moeten doen om mijn grenzen aan te geven. Belangrijk inzicht!

Patronen en gewoontes

We hebben het ook gehad over patronen en gewoontes. Sommige patronen en gewoontes zijn enorm helpend, denk aan je tanden poetsen in de ochtend of je bord in de vaatwasser zetten zodra je klaar bent (zou ik eens moeten doen, oeps!). Sommige patronen en gewoontes zijn dat niet. Bij mij is dat bijvoorbeeld overdenken, boosheid weg rationaliseren of dwangmatig moeten poetsen want ‘dat doe ik op vrijdag!’. Zo zijn er vast nog wel meer, maar daar krijg ik vast nog wel inzicht in. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit de lastigste week vond en hier nog wel eens meer mee aan de slag wil. Bewustwording van de coping methodes die je niet helpen, is volgens mij best wel essentieel voor verandering. 

Levensverhaal

Toen we in de derde week inzicht hadden in onze emoties, patronen en gewoontes, was het tijd voor ons levensverhaal. We moesten nadenken over de dingen die we hadden meegemaakt, zowel negatief als positief, en hoe die invloed op ons hadden gehad. Ik kwam hier tot het inzicht dat er momenten in mijn leven zijn geweest die ervoor hebben gezorgd dat ik die emotie ‘boos’ zo moeilijk vind. Ik wil er niet helemaal op ingaan, maar denk dan bijvoorbeeld aan gepest worden. Uitgelachen worden als je je grens aangeeft of ‘ja ga maar weer huilen!’ als boze uitspraak als mijn emoties weer de overhand namen. Nog een belangrijk inzicht vond ik dat ik het gevoel heb altijd te moeten overcompenseren voor wie ik ben. Ik heb altijd het gevoel teveel te zijn. Hierdoor wil ik hoe ik uitzie, wat ik zeg, hoe ik werk… nou ja alles eigenlijk gewoon perfect doen. Dat geeft mij het gevoel dat ik anderen niet 100% tot last ben en uiteindelijk toch nog op dat acceptabele zesje terecht kom. Een zesje is voldoende. Niet super, maar prima. Ja. Daar werd ik wel even verdrietig van. Wat me ook verdrietig maakte, was het inzicht dat ik eigenlijk liever voor anderen zorg dan voor mezelf. Dat ik niet zo van mezelf houd. Maar ik wil het wel… ik wil net zo lief en zorgzaam zijn voor mezelf als ik ben voor anderen. Dat kan ik leren. 

Doelen

Als afsluiter van de reeks hebben we doelen opgesteld. Ik vond dit een hele mooie bijeenkomst. We hadden allemaal ons eigen verhaal gedaan en aan de hand daarvan leerdoelen gemaakt. Dat zelfinzicht bij iedereen vond ik prachtig. We wisten allemaal nog niet hoe we er gaan komen, maar wel dat we aan de slag wilden ermee. Waar een wil is, is een weg! Mijn doelen vind ik eng om te delen, maar ik ga het toch doen. Het helpt namelijk om het aan anderen te vertellen, voor het gevoel van ‘stok achter de deur’. Komt ‘ie:

1: Ik wil de lat lager leren leggen voor mezelf. Meer loslaten en accepteren, in plaats van krampachtig volhouden en ‘moeten’.
2: Ik wil mijn emoties beter begrijpen en de ruimte geven, vooral de emotie ‘boos’.
3: Ik wil leren voor mezelf zorgen en om mezelf leren geven zoals ik voor anderen zorg en om anderen geef. 

En nu?

Welke soort therapie hierbij past weet ik nog niet, dat ga ik nog bespreken. Er is al eens eerder gesproken over schematherapie, maar we zien het wel. Ik ben al lang trots op de nieuwe inzichten. Ja, ik ben er verdrietig over dat het slechter met me gaat dan ik mezelf laat denken. Maar weet je? Je kan niet iets veranderen zonder dat inzicht. En dat vind ik dan weer heel hoopvol en mooi. Je staat er nooit alleen voor. Er zijn altijd mensen die willen helpen. Ik ben echt heel dankbaar voor die groep en de therapeuten, maar ook voor mijn vriend, moeder, zusje, vader en vriendinnen. Misschien praat ik niet elke dag met ze – oké met mijn vriend wel natuurlijk – maar ze zijn er altijd. Ik hoef ze maar te bellen. Dat gevoel maakt dat ik steun ervaar en diep in mijn hart niet eenzaam ben. Ja, ik kom er wel.