Huilen bij de psycholoog of psychiater. Doen we allemaal wel eens, toch? Ja, ik deed dat dus niet meer. Laat staan echt van die ‘ugly cry’ uithalen, dus écht hard huilen. Afgelopen vrijdag had ik een evaluatie van de OPT therapie en toen gingen de traanbuizen ineens toch open. Slik. 

Eerdere therapie

Het is geen geheim dat ik al best veel psychologen en therapie gehad heb. Ik kom echt van heel ver en was rond 2016 heel depressief. In de jaren daarna had ik elke dag wel paniekaanvallen. Daar heb ik meerdere psychologen en coaches voor gezien en ik heb zelfs EMDR therapie gehad. Keer op keer had ik het gevoel dat het me geholpen had, alleen maar om een maand later weer terug te vallen in de oude patronen. Dat ik mezelf daarvan de schuld gaf, moge duidelijk zijn. Ik kon ook niets, zelfs therapie was ik slecht in. Ik dacht echt dingen als: ‘ik doe dit zelf, ik ben gewoon een vreemd en kapot mens’. Tot ik mijn vriend leerde kennen en hij zei: ‘heb jij geen ADHD?’. Toen gingen er radertjes draaien. Na heel wel onderzoek en een diagnosetraject was daar het antwoord: ADHD. En nu? Nu gaat het al beter, maar ik ben er nog niet. 

Aanvullende therapie

Want die stemmen in mijn hoofd, die zijn enorm straffend en oordelend. Niet naar anderen, vooral naar mezelf. Ik kan eigenlijk nooit ontspannen. Bang dat ik steken heb laten vallen. Bang dat ik wat vergeet. Bang dat ik op een of andere manier teveel ben. Storend. Ongewenst. De hele dag discussieer ik vanbinnen met mezelf: hoe kan ik de ander het minst tot last zijn? En alsof dat nog niet genoeg is, kan ik het voor die straffer/criticus nooit goed doen. Voorbeeld: als iemand ADHD medicatie slikt en het helpt, ben ik door het dolle heen voor die persoon. Wat fijn dat het helpt! Maar als ik zelf medicijnen wil… nee, dan ben ik een aansteller. Ik kan het toch zonder? Ik ben er toch nog? Waarom heb ik het dan nodig? Ja. Bizar. I know. Vermoeiend? Ik ben doodmoe. 

Ugly cries

Ja. En precies over datgene van hierboven heb ik met mijn psychiater en één van de behandelaren van de OPT therapie gepraat afgelopen vrijdag. Ze gaven aan het gevoel te hebben niet goed te kunnen doorgronden wat er speelt in mij. Dat snapte ik wel. Ik ben best goed in verwoorden wat ik voel, maar dat laten zien doe ik niet. Ik heb geleerd dat huilen prima is, maar écht huilen? Nee, doe dat maar niet waar anderen bij zijn want dat is te heftig en daar jaag je anderen mee weg. En dat vertelde ik dus. Ook vertelde ik dat ik me hierdoor enorm eenzaam voel. Het voelt dag in, dag uit alsof ík alles moet doen. De kar trekken. De weg banen. En als ik uitval of toegeef aan vermoeidheid en andere behoeften, dan gaat álles de mist in. Toen ik dat eenmaal verteld had – iets wat ik nooit toegeef, dus dit was heel moeilijk- brak de dam door. Dikke tranen rolde over mijn wangen en ik begon hardop te snikken. Iets wat ik óók nooit doe bij anderen. Niet eens bij mijn vriend. 

Schematherapie

Mijn psychiater en de andere behandelaar gaven me een tissue (of 3) en zeiden dat ze écht trots op me waren. Ze begrepen dat dit heel zwaar moest zijn en snapten nu een stuk beter waarom ik ben zoals ik ben. Ze zeiden ook dat ik het niet alleen hoef te doen en dat ze me gaan helpen. Waar we uiteindelijk op uit zijn gekomen is het volgen van schematherapie. Ik weet nog niet goed wat dat is en wat ik daar ga doen, maar ik weet dat het te maken heeft met die straffende stemmen in mijn hoofd. Het lijkt me zwaar en doodeng, maar ik heb er ook zin in. Oh, wat een fijn leven zou ik hebben als ik mezelf niet 24/7 uitscheld en afstraf. 

Ik ben doodmoe

Ik liet mensen voor de verandering eens écht binnen. Ik vond het doodeng. Vínd het doodeng. De uren en dagen erna voelde ik me ook heel vreemd. Nu ik zit op mijn rustige zondagmorgen zit te typen voelt het nog steeds vreemd. Want de stemmen in mijn hoofd overtuigen me ervan dat ik helemaal geen ADHD heb. Dat het helemaal niets was om trots op te zijn. Dat ik me gewoon aanstel. Dat ik ook wel zonder therapie kan. Hmmm, precies wat ik ook zou zeggen als ik die stem was! Die voelt het heet worden onder de voeten natuurlijk. Duh! Nee, even alle gekheid op een stokje. Ik ben er drie dagen later nog steeds moe van, maar ik denk dat ik dat maar even oké moet vinden. Zo’n enge drempel over kost gewoon enorm veel energie. Wanneer ik ga starten met die therapie hangt er vanaf wanneer ik kan en wanneer er een plekje is in een groep. Dat komt vanzelf wel goed, maar spannend vind ik het wel!