Boeken schrijven is niet ieders hobby, maar wel de mijne. Door schrijven kan ik even verdwalen in mijn fantasie. Het verhaal gaat precies zoals ik wil. Het ziet eruit zoals ik wil. Alles is precies zoals ik het leuk vind. Heerlijk. Even wegdromen. Dit stukje is een sneak peek uit mijn boek. Ik hoop dat jij net zoals ik, even wegdroomt.

Maar even eerst dit…

Het is dus een fantasyboek. Dat is niet ieders ding en dat is oké. Maar als het wel je ding is en je leest het stukje: wil je me dan laten weten wat je ervan vond? Heb je feedback? Ben je enthousiast? Laat het me vooral weten want ik heb daar echt veel aan. Je kunt dat doen door een comment achter te laten onder de blog, maar ook door mij een bericht te sturen op Instagram (@projectlorin).

Verder is het goed om te weten dat dit een stukje van het eind is. Maar het staat in het begin. Het is dus het begin maar ook het eind. Snap je me nog? Enfin. Veel leesplezier!

De sneak peek

‘We moeten hier weg’, zeg ik. Terug de gangen in is geen optie, maar in de zaal is geen schuilplaats. De ontploffingen worden alsmaar harder en de tijd begint te dringen. Ik raak in paniek. Ik sluit mijn ogen en haal een paar keer diep adem. Oh, was er maar weer een deur, verzucht ik. Wacht! Een deur! Ik focus me op het beeld in mijn hoofd en visualiseer een deur zodat we hier wegkunnen.
            ‘Phyrra! Kijk! Open je ogen!’,
Deukalion grijpt me bij mijn arm en trekt me mee. Ik zie de deur en voel een nieuwe lading hoop mijn aderen in stromen.
            ‘Iedereen naar binnen!’ roep ik zo hard als ik kan om boven het gebulder van de ontploffingen uit te komen. Snel controleer ik of er niemand meer in de zaal is. De ontploffingen zijn nu oorverdovend en dus heel dichtbij. Nog voor ik de deur dicht kan doen, ontploft de raadszaal. De schokgolf sluit de deur en het voelt alsof mijn trommelvliezen scheuren en door de kracht ervan word ik op de grond gesmeten. Ik voel mijn achterhoofd op de grond stuiteren en pijn schiet door mijn hoofd en nek. Dan is alles zwart. Instinctief schieten mijn handen naar mijn achterhoofd: geen verwonding. Alleen een flinke pijnlijke plek. Dat ga ik nog wel even voelen ben
ik bang. Ik krabbel overeind en knipper met mijn ogen, maar tevergeefs. Het blijft pikzwart. Ben ik blind? Nee, in de verte zie ik sterren. Sterren? Buiten ben ik ook niet. Waar ik ook ben, het maakt nu niet uit. Ik wil eerst weten of iedereen veilig is. 
            ‘Is iedereen oké? Roep jullie namen om de beurt om te kunnen checken of iedereen binnen is’. Een voor een klinken alle namen van de resterende leden van de groep. Er daalt merkbaar een geruststellend gevoel neer op ons allemaal. Ik hou mijn ogen open om ze te laten wennen aan het donker en merk al gauw dat het helemaal niet compleet donker is en dat ik ook niet buiten sta. De lichtjes die ik zie zijn helemaal geen sterren. Er schijnt namelijk een blauw licht, precies hetzelfde als in onze grotten. Hoe meer onze ogen wennen, hoe stiller van verbazing we worden. Onze monden vallen collectief open. Niemand durft iets te zeggen. We staan in
een kolossale hal en er openbaart zich iets aan ons wat we nooit verwacht hadden…

En en en?

Wat vond je ervan?! Oh, ik ben zo benieuwd. Ik hoop in ieder geval dat je het tof vond. Dat het verhaal misschien verre van perfect is weet ik ook wel. Gelukkig gaat het in juni nog naar iemand toe voor feedback. Hoe meer ik eraan werk, hoe leuker ik het vind. En ooit hoop ik het ook echt uit te brengen. A girl can dream, right?

Oh, en wil je me wat vragen hierover? Je mag altijd een comment achterlaten onder de blog of me een DM sturen op Instagram (@projectlorin)