Ik kwam. Ik liep. Ik overwon. Deze meid liep de 106e Nijmeegse vierdaagse uit! 150 kilometer in vier dagen. Uit ervaring kan ik je nu zeggen dat deze tocht niet alleen fysiek heel zwaar is, maar ook mentaal. Die heuvels waren niet alleen te vinden op de ‘zevenheuvelenweg’, maar ook in onze hoofden. En ik overwon ze allemaal.

Mentaal & fysiek 

Dat dit zwaar zou worden wist ik van tevoren echt wel. Als je vier dagen achter elkaar 40 kilometer loopt dan weet je dat je pijn gaat krijgen. Het hoort er nou eenmaal bij. Wat ik niet verwacht had, was hoe zwaar het mentaal zou worden. Vooral dag twee heb ik bijna opgegeven omdat ik er mentaal doorheen zat. Nu klinkt het heel ernstig, maar het was ook zeker enorm leuk! Ik heb ook met volle teugen genoten van alle muziek en mensen die op de been waren. Mijn zusje liep met me mee. Zonder haar, mijn moeder die stiekem ‘zwart’ de helft mee liep steeds, mijn vriend en vriend van mijn zusje die steeds langs de weg stonden, had ik het niet gehaald. It really takes a village!

Blaren!

Dé vraag die natuurlijk iedereen stelt: heb je blaren?! Jazeker heb ik die, maar niet veel. Mijn wandelschoenen zijn gewoon toppers, waardoor ik geen echte grote blaren heb gelopen. Alleen op de grote en kleine tenen en die deden me wel enorm veel pijn. Gelukkig bestaat wandelwol, waardoor de druk op de blaren weg was en ik  de laatste twee dagen heb kunnen uitlopen. Wat mij op de derde dag bijna genekt heeft is pijn aan een pees bij mijn enkel/scheenbeen. Die pijn ging me echt zo diep, dat ik huilend aan de arm van mijn moeder hing. Als die een dag eerder was begonnen had ik misschien niet door mógen gaan. Pfew!

Mentaal zwaar

Fysiek was het zwaar, mentaal vond ik het zwaarder. Ik heb zoveel emoties door elkaar heen gevoeld dat ik me op dit moment een beetje vlak voel. Alsof mijn hoofd niet helemaal weet waar het moet beginnen met verwerken. Blijdschap? De blues? Trots? Opluchting? Spijt? Verdriet dat het over is? Wat voel ik nou eigenlijk? Tijdens het wandelen merkte ik ook echt wanneer mijn ADHD-brein me parten ging spelen. Er bestaat bij mij ‘geen zin meer’ en ‘geen zin meer’. Bij de ene heb ik gewoon geen zin, iets wat iedereen kan herkennen. Bij de ander loop ik mentaal tegen een muur. Dan wil ik gewoon niet en álles in zowel mijn hoofd, als lichaam gaat dan tegenstribbelen. Echt ADHD. Je wíl wel, maar je kán niet. En als je dan toch moet, dan moet je álles geven. 

Daarbij komt nog dat ik me nog altijd hyperbewust ben van mijn (mogelijke) effect op mijn omgeving: ben ik niet lastig? Ben ik niet veel? Zeur ik niet teveel? Ben ik de ander niet tot last? Doe ik genoeg? Help ik genoeg? Ben ik belangstellend genoeg? Ben ik niet te emotioneel? Het neemt zo’n bezit van me, dat ik niet meer weet wat ik moet doen. Ik heb dan het gevoel alsof ik mezelf niet hoor te zijn, want dat is niet oké. Het voelt dan alsof ik echt een kutwijf ben op alle fronten, waar dan nog schuldgevoel bij komt. De zwaarste gedachte tijdens die hele vierdaagse vond ik nog wel dat het ‘soms maar beter was als ik iemand anders was, zonder mijn karakter’. Of zelfs: ‘misschien was het leuker voor iedereen als ik er niet was'(geen stress, ik ben oké). Ik heb eigenlijk altijd het gevoel alsof niemand mij écht mag en maar gewoon met me dealt omdat ik er ben. Dit is echt wel iets waar ik aan moet en wil gaan werken. To be continued, dus.

Saamhorigheid

Naast pijn en strubbelingen waren er ook veel mooie dingen. Eigenlijk meer mooie dingen dan strubbelingen. Zo overviel mij het gevoel van saamhorigheid ook heel erg (op een goede manier). Iedereen, zowel langs de kant als lopers, motiveerde elkaar en was nooit te beroerd om te helpen. Dat heeft me echt wel even de ogen geopend over hoe individualistisch we zijn tegenwoordig. Het is zo fijn om anderen te helpen. Zoveel fijner dan alleen op jezelf gericht zijn. Ja, en natuurlijk het feest. Het is gewoon zo’n groot feest!

Volgend jaar weer?

Oh, en wil je me wat vragen hierover? Je mag altijd een comment achterlaten onder de blog of me een DM sturen op Instagram (@projectlorin)