Wat kun je leren van Danny Vera? Voor wie hem niet kent, Danny Vera is die gast van Roller coaster. Je weet wel: ‘Here we go, on this roller coaster life we know’. Nummer twee in de top 2000. Ik was bij zijn concert in de Ziggodome en wat was het weer mooi! En dat niet alleen. Ik liet de frustratie en boosheid op de vloer van de Ziggo liggen en nam wat hoop en liefde mee naar huis. 

‘leeg hoofd, hart open’

Wat ik zo mooi vind is hoe oprecht die man is. Hij zingt niet alleen vanuit zijn tenen, maar ook vanuit zijn ziel. Hij heeft plezier. Hij is dankbaar. En hij wil dat je naar huis gaat met een hart vol liefde. Dat is niet gewoon een leuk onderdeeltje van zijn show om zieltjes te winnen. Nee, hij meent het oprecht. Ik hoor je bijna denken: ‘Lorin, dat schrijf jij nu wel zo leuk, maar hoe moet ik dat geloven?’. Ik denk dat je dat maar gewoon moet doen en geloof je me niet? Dan moet je naar een show van Danny Vera. Enfin.

Roller coaster

Natuurlijk zingt hij dit nummer. Het was voor mij de tweede keer dat ik Danny live zag en dus de tweede keer dat ik dit nummer live hoorde. Wat hij erbij verteld inspireert mij gewoon altijd. Het ontgaat niemand dat Danny geen 20 is. Hij verteld bij roller coaster altijd hoe dankbaar hij is. Hij heeft echt 20+ jaar aan deze carrière gewerkt. Ups. Downs. En eindelijk kwam daar het succes. Zoals hij zelf dan zegt is er geen zak met geld die zoveel vreugde brengt als doen waar je ziel blij en vol van wordt. Veel mensen hebben hem gevraagd – voor zijn succes – of hij niet eens een ‘gewone’ baan zou zoeken? Maar Danny had ‘oogkleppen op en een plank voor zijn hoofd’, zoals hij dan zelf zegt. Er waren hoge hoogtepunten en diepe dieptepunten, maar opgeven was er niet bij. Het heeft zelfs als inspiratie mogen dienen voor het nummer. Ik kijk daar met zo’n grote bewondering naar dat ik niet anders kan dan geïnspireerd raken. De boodschap die ik meeneem is echt dat je niet moet opgeven en al helemaal niet als je ergens in geloofd. 

#doeslief

Even terug naar die eerste kop: ‘leeg hoofd, hart open’. Er is aan het eind altijd een nummer: L.O.V.E. dat hij zingt. Het is een soort ode aan liefde en dan niet gewoon liefde. Nee, liefde voor iedereen. Liefde voor jezelf, je partner, familie en medemens. Gewoon liefde voor de wereld. Ondanks dat het een enorm feestnummer is en het een grote glimlach op je gezicht tovert, ontroerde het me deze keer ook. Ik ben het namelijk helemaal met meneer Vera eens. We mogen, móéten, eens wat liever voor elkaar zijn. We zijn allemaal zo boos, waarom? Wat is daar het nut van? Ik snap het niet! Doe meneer Vera en mij een lol en #doeslief tegen elkaar. Dat heeft Nederland wel nodig. Dat heeft de wereld wel nodig. Dus heb een leeg hoofd en zet je hart open. Niet teveel nadenken en gewoon liefde ontvangen, zodat je het ook weer kan geven. 

Crazy highs, real deep lows

Het was fijn om naar een concert te gaan en iemand te zien die nooit zijn zelf heeft verloochend. Iemand die het 20+ ook niet voor de wind ging. Iemand voor wie er ‘crazy highs’ en ‘real deep lows’ waren. Ik kon er even mijn verdriet en frustratie kwijt, maar vond er ook een steuntje in de rug. De laatste tijd voelt het best even alsof ik keihard naar beneden ben gedenderd, maar niks wat ik doe er weer voor zorgt dat ik omhoog ga. Tijdens het concert, en helemaal tijdens roller coaster, bedacht ik me dat las je het leven vergelijkt met een achtbaan, je harder naar beneden schiet dan dat je omhoog gaat. Dat omhoog takelen duurt altijd even. Soms sta je zelfs even stil voordat de kettingen de wieltjes hebben gepakt en de hele reutemeteut naar boven gaat. Misschien zit ik daar wel even. Net even op dat aangrijpingspunt. Één ding kan ik daaruit meenemen: dat het vanzelf wel weer omhoog gaat. 

Liefs!

—

Oh, en wil je me wat vragen hierover? Je mag altijd een comment achterlaten onder de blog of me een DM sturen op Instagram (@projectlorin). Samenwerken? projectlorin@outlook.com