Alle begin is moeilijk, helemaal als er 1001 manier zijn om te beginnen en je niet kan kiezen welke manier je wil. Voeg daar nog een miljoen ideeën aan toe en je hebt ADHD-mayhem. MAY-hem. Chaos. Niet dat ik dé oplossing heb, wel mijn ervaringen.

‘Doe iets’

Hm, ja. Die blog kun je je vast nog herinneren. Terwijl ik dit zit te schrijven, krab ik me echt even achter mijn oren en vraag me af waarom ik niet gewoon begin met die onderneming opzetten. De mentaliteit om gewoon iets te kiezen en te beginnen heb ik, de angst om het tóch niet te doen ook. Klinkt heel grappig (in mijn hoofd dan), maar dat is het niet. Ik loop er ook door vast. Op veel vlakken van het dagelijks leven kan ik ‘doe iets’ heel goed toepassen, behalve op die van mijn carrière. Ik vind het wel eens tijd geworden om die comfortzone uit te stappen.

‘Kan ik niet’, is ‘wil ik niet’

Hoewel ik deze uitspraak met een grote passie haat, heb ik ‘m toch daarboven geplempt. Oké, niet alles is ‘kan ik niet is wil ik niet’. Soms wil ik wel, met alle vezels van mijn lichaam, maar kan ik niet. Dan is dat gewoon zo. In het geval van het starten van mijn eigen onderneming is het ergens toch echt een ‘wil ik niet’. Maar wat wil ik niet? Ik wil werken. Ik wil schrijven. Ik wil er energie in steken. Wat ik niet wil, is het fout doen. Wat ik niet wil… is falen. 

De meeste mensen proberen niet eens

Dat ik zo bang ben om te falen, breng me bij de volgende gedachtenstroom: de meeste mensen proberen niet eens. Die zin heb ik tijdens de Nijmeegse vierdaagse ook vaak herhaald. Voor mezelf en voor anderen. We hadden het tijdens het lopen met z’n allen gewoon zwaar. Velen vroegen zich af of ze ‘m wel uit gingen lopen. Om mijn lat lager te leggen vertelde ik mezelf dat ik gewoon al super bezig was, omdat ik gestart was. Nee, omdat ik me überhaupt had ingeschreven en die eerste kilometers gelopen had. Veel mensen hebben namelijk die wens om de vierdaagse te lopen, maar durven niet. Die gedachte kan ik – denk ik zo – ook meenemen als het gaat om ondernemen. Begin ergens. Bouw een pagina met je eerste aanbod en promoot dat eens. 

Cirkeltje rond

Even terug naar het begin, want de vraag waar ik dan moet beginnen is nu wel beantwoord. Ik moet gewoon (‘gewoon’) een pagina maken en mijn idee voor aanbod daarop zetten. Slaat het niet aan? Dan verander ik het aanbod, klik op delete of besluit toch in loondienst te gaan. No big deal. Wat er ook gebeurd, falen is het niet. Want ik heb wat geprobeerd en dat is een stap die veel mensen niet eens zetten!

Wat heb jij hieraan?

Voor mij was dit even een hersen-scheet die eruit moest. Ik dacht: als ik het online pleur, dan lezen er mensen mee en creëer ik een gevoel van noodzaak. Zo lang het in dat ADHD-hoofd van mij blijft, voel ik me niet verantwoordelijk genoeg! Ken uzelf 😉 ! Het klikt heel negatief als ik het zo opschrijf, dat noodzaak- en verantwoordelijkheidsgedoe, maar zo ervaar ik dat niet. Het scheppen van de juiste situatie helpt iedereen bij het uitvoeren van taken, wat je ook doet. Bij mij en veel andere ADHD’ers is een gevoel van noodzaak vaak een goede tool om iets uit te voeren. Wat ik jou mee wil geven, is dus: zet die stap en begin ergens. Creëer de juiste omstandigheden voor jóú. Dat heb ik hierbij ook gedaan, of ten minste: geprobeerd. En dan ben ik al heel ver.

Heb je ideeën, tips of vragen?Je mag altijd een comment achterlaten onder de blog of me een DM sturen op Instagram (@projectlorin). Samenwerken? Mail me dan op info@projectlorin.com