‘Doe iets!’, zegt mijn moeder terwijl er bombastische, klassieke muziek door de speakers van de auto komt en mijn zusje en ik gierend van het lachen in de auto zitten. Wat gebeurde? Nou, we wilden gewoon de radio aanzetten. Dat bleek moeilijker dan gedacht. Wat we ook deden, de klassieke muziek bleef maar terugkomen. En uiteindelijk kwam daar die uitspraak van mijn moeder uit.

Lachen, gieren, brullen

‘Doe iets!’ is een beetje een terugkerende uitspraak geworden in mijn leven. Op het moment zelf, was het gewoon lachen, gieren, brullen. We zaten alle drie met buikpijn van het lachen in die auto, want die muziek ging maar door en werd steeds bombastischer. Het was hilarisch. En nu jaren later, gebruiken we die uitspraak van mijn moeder nog steeds op momenten dat dingen in de soep lopen of we niet vooruit komen: ‘oké dat is prima, maar DOE IETS!’. Soms zeg ik ‘m zelfs tegen mezelf. Op momenten dat mijn hoofd intens vol is en ik niet vooruit kom, dan zeg ik tegen mezelf: ‘doe iets!’. Die uitspraak maakt me dan even aan het lachen en laat me realiseren dat het wel goedkomt, als ik maar gewoon iets doe. 

De eerste stap zetten

Want dat is het vaak, hè. Die eerste stap is zó lastig! Kijk, ik ga niet beweren dat mensen zonder ADHD-glittersticker hier nooit last van hebben. Wat ik wel durf te beweren is dat glittersticker-ADHD’ers hier nog vaker en intenser last van hebben dan die normalo’s. Als je daarin blijft hangen, kom je tot helemaal niks. Nada. Noppes. Die eerste stap is vaak moeilijk omdat we (ik) niet overzien hoe we van A naar B komen. Ons glittersticker brein gaat zo snel, maakt reteveel associaties en heeft wel 100 ideeën. Zie daar nog maar eens de stappen door de ideeën heen (ik probeer hier de uitspraak ‘bomen door het bos niet meer zien’ te verbouwen, snap je ‘m?). 

Hoe zet jij die eerste stap?

Heel vaak zet ik dan die eerste stap door gewoon ergens te beginnen. Juist, jij snapt ‘m: ‘Doe iets!’. Wat er vaak gebeurd, althans voor mij, is dat ik gewoon heel veel manieren zie waarop ik ergens mee kan beginnen. Ik van A naar B, via C, Q en R. Maar ook via I, J, F. Als ik er maar kom. Tja, welk pad is dan het juiste? EN daar zit het ‘m dan in. Ik weet niet welk pad ik moet kiezen, omdat ik niet zeker weet of het wel het goede is. Nu hoor ik je bijna denken ‘kies gewoon wat, als het fout is komt het ook wel goed!’. Ja, je hebt gelijk. 100% gelijk gewoon. Waar het bij mij dan vaak spaak loopt, is dat ik te bang ben voor het maken van fouten. Ik wil het goed doen, of niet. En dan wil ik ook nog zeker weten dat ik het goed doe. Dat heeft te maken met het feit dat ik mijn hele leven lang niet wist dat ik ADHD had en dus – vaak onbedoelde- negatieve feedback kreeg, omdat ik dingen anders deed. Nu ik volwassen ben, waardeert mijn omgeving dat out of the box-denken. Als kind was dat toch echt wat minder. Dat laat gewoon sporen na en is 100% oké. Het is pas ‘erg’ als je er niks mee doet en erin blijft hangen.

‘Doe iets’-mentaliteit

Aan die angst om het fout te doen ben ik nu aan het werken. Ik probeer weer langzaam wat assertiever te zijn. Gewoon een keus maken en wel zien. Vaak gebeuren er geen desastreuze dingen op het moment dat het niet de slimste keuze blijkt te zijn. Dit heb ik in de ‘doe iets’-mentaliteit gegoten. Je zou het ook ‘yolo’ kunnen noemen, maar dat vind niemand meer cool. Dat doen we maar niet, dus. Anyway, door mezelf ‘doe iets’ te vertellen op zo’n moment dat ik vastloop, haal ik mezelf uit die spiraal van onzekerheid. 

Dus…

‘DOE IETS!’. 

Nee, even alle gekheid op een stokje. Wat ik je gewoon mee wil geven is dat je niet maar moet blijven hangen in je denkproces. Soms moet je gewoon accepteren dat je toch voor de andere optie had moeten gaan. Als je het mij vraagt is de beste manier om van die spanning af te komen door het steeds vaker te doen en het te blijven doen. Hoe vaker jij ‘doe iets’ doet, hoe makkelijker het zal worden. 

Echt!

Oh, en wil je me wat vragen hierover? Je mag altijd een comment achterlaten onder de blog of me een DM sturen op Instagram (@projectlorin).

Liefs!