Slik. 4A4?! Dat is vet veel. I’m not going to lie, hier zie ik nog meer tegenop dan tegen de worldbuilding van dag 9. Daar zag ik vooral tegenop omdat het iets onbekends was. Dit is gewoon ineens veel. Ook roept het wel wat onzekerheid bij me op. Kan ik dit wel? Doe ik het goed? Wat als ik nog niet alles weet? Adem in, adem uit. Ik doe het goed en meer dan mijn best kan ik niet doen. Het hoeft niet perfect, het hoeft nog niet tot in de puntjes uitgewerkt. We gaan gewoon kijken hoe ver ik kom. Laat je me aan het eind weten hoe ik het deed? Het is best wel lang, dus als je het niet wil lezen dan no hard feelings! Voor een kortere synopsis kijk je hier. En wil je me volgen op Instagram? Zoek me dan via @projectlorin. Goed, nu tijd voor de synopsis. Veel leesplezier <3

De synopsis van vier pagina’s

Inleiding

‘Electa, Deu. Go’. Ze sluipen richting de andere deur, zo zacht als ze kunnen. Mijn hart klopt in mijn keel. Als het nu mis gaat en iemand ontdekt ons, dan was alles voor niets. Dan zijn we er gewoon geweest. Morsdood. Dan is alles verloren en blijft de hele wereld in het ongewisse. Even sluit ik mijn ogen en concentreer me zoals NAAM me geleerd heeft. Ik moet erop vertrouwen dat ik het kan. Nee, dat wij het kunnen. Iets in mij fluistert dat dit het moment is. Nog een keer check ik of iedereen op hun plek staat. Ze wachten op mijn signaal. Ik kijk naard e deuren waar ik in mijn jeugd zo vaak naar heb gekeken, maar waar ik nooit door naar binnen mocht. Toen was de leus ‘als je oud genoeg bent, leer je alles. Dan maak je deel uit van ons’. Ik denk niet dat iemand ooit bedoelde dat ik naar binnen zou gaan om het bestuur bij de kern te verstikken. Iets in mij zet zichzelf in beweging. Zonder nadenken druk ik de grote openslaande deuren van de raadszaal open. Tot mijn grote verbazing staat er maar één persoon. Mijn moeder. Even wankel ik. Gelukkig ziet Deukalion het en hij geeft me een duw in mijn rug, ‘niet twijfelen nu. Dit moet.’ We vormen een cirkel om haar heen zodat ze nergens naartoe kan. Mijn moeder kijkt me aan, maar herkent me niet. Dit is mijn moeder niet, besef ik. Er is iets mis met haar. Haar energie voelt alleen nog als mens geworden kwaad. Ik laat mijn energie door mijn vingertoppen stromen. Het vormt een energieveld sterk genoeg om deze hele stad weg te vagen, ik voel het. Ik concentreer me met alles wat ik in me heb om het in mijn vingertoppen te houden. Alle woede, al het verdriet en frustratie bundelen zich. Het onrecht stopt nu. Ik hef mijn handen, mijn moeder kijkt me uitdrukkingsloos aan, alsof ze het verwacht. Dit is het. Maar op het moment dat ik het los wil laten klinkt er een lach. Een vreselijk angstaanjagende lach. Mijn moeder zakt in elkaar als een lappenpop en ik snap eindelijk waarom ze niet reageerde: ze was al dood. De rest ziet het ook en even staan we in doodse stilte aan de grond genageld. Niemand snapt wat er aan de hand is. Het gelach klinkt weer. Ijskoude rillingen lopen over mijn rug en ik besef dat niet mijn familie, niet het bestuur van de Grootste Koepel, maar iets anders het hoofd is van het netwerk. We hadden het fout. Shit. Nog geen moment later horen ze dof gedreun. Slaat er nou iemand op een trommel? Ik kijk naar de groep. Ze kijken net zo verward terug. Dan worden de dreunen harder en dringt het door: dat zijn geen trommels maar ontploffingen.

Ze moeten daar weg en snel. Iedereen beseft door de connectie die ze hebben, tegelijk wat er aan de hand is. Phyrra focust op het vinden van een schuilplaats. Er verschijnt een deur in de muur en als een rennen ze erop af. Phyrra gaat als laatste naar binnen. Voor ze de deur sluit kijkt ze achterom en ziet haar levenloze moeder. Er volgt een gigantische klap en alles wordt zwart.

Point of no return

Na deze inleiding komt er een flashback naar de 25^e verjaardag van Phyrra. Ze wordt wakker en kijkt tegen de dag op. Ze heeft al haar hele leven het gevoel vast te zitten, maar iets doen ertegen kan ze niet. Ze leeft in een paleis maar het voelt als een gevangenis. Als kind leerde ze dat je eigen mening uiten en tegen het regime ingaan, grote straffen oplevert. Iedere keer als ze vertelde dat ze zich anders voelde, afvroeg wat er buiten de Koepel was, of naar het volk wilde, werd ze meegenomen een kamer in. Wat er daarna gebeurde weet ze nooit. Er zitten enorme gaten in haar geheugen. Later ontdekt je dat ze een soort medicijn in haar spuiten waardoor deze gevoelens onderdrukt zijn. Die gevoelens dat ze anders is blijken niet voor niets. Op een dag vergeet ze de dagelijkse vitaminen te nemen. Dit zijn geen vitaminen, maar pillen die de hele bevolking krijgt om hun magie te onderdrukken. Het is namelijk zo dat 1000 jaar terug, mensen herontdekten dat ze magie in zich dragen. Emoties en gevoel blijken niet alleen dat, maar de aanjagers van deze magische krachten. Omdat Phyrra ze op een dag vergeet, werken ze uit. Ze zit op haar verjaardag in de tuin aan het verjaardag ontbijt als ze wegdroomt. Ze dagdroomt over hoe graag ze zou willen dat er een deur verschijnt waarmee ze kan verdwijnen. Opeens wordt iedereen stil en kijkt naar een punt achter Phyrra. Ze draait zich om en ziet de deur uit haar dagdroom. Dan gaat het allemaal snel. Phyrra wordt meegenomen, in het kamertje gezet en is dan alleen. Ze is bang en snapt niets. Dan komt er iemand die haar vertelt dat ze verbannen is door de regering. Haar ouders. Nog voor ze kan protesteren krijgt ze een injectie die haar buiten westen brengt. Als ze wakker wordt ligt ze in een bos. Ze is buiten de Koepel. Ze raakt in paniek.

Middenstuk

In het middenstuk heeft ze eerst paniek. Ze kent alleen alle verhalen over hoe mensen niet kunnen overleven buiten de Koepel. Ze kent alleen verhalen over dodelijke weersomstandigheden en dieren die giftig, bloeddorstig en gemeen zijn. Uiteindelijk raakt ze zo in paniek dat ze tegen een boom aan kruipt en begint te huilen. Ze weet niet wat ze moet doen. Ze is in de war over de deur die verscheen. Ze snapt het niet. Zodra ze kalm is herpakt ze zich en besluit opzoek te gaan naar een schuilplaats en water. Ze hoort in de verte ineens water en besluit er naartoe te gaan. Ze komt uit bij een waterval en dat voelt geruststellend. Tijdens dit stuk komt ze een dierlijke sidekick tegen die gedachten kan communiceren door middel van gevoel. Tijdens het wassen van haar handen beland ze weer in een dagdroom. Hierin wenst ze dat ze wist waar en hoe ze een schuilplaats kon vinden. Daarop hoort ze ineens gefluister in een taal die ze niet verstaat. Het voelt niet angstaanjagend maar vertrouwd. Dit is haar intuïtie. Ze volgt het en komt uit bij een gebergte. In het gebergte opent zich een poort, waarachter een grot blijkt te zijn. Achterin ziet ze licht en gaat er naartoe. Tot haar grote verbazing is hier een grote groep ondergedoken andere verbannen mensen, ook wel verbannelingen. Eerst zijn deze mensen voorzichtig.

Plotpoint 2
Maar dan herkent de vrouwelijke generaal haar vanuit de profetietekeningen op de muren van de grot. Phyrra blijkt de toekomst te hebben dat ze de mensheid en de natuur weer moet verenigen. Ze ontdekt dat de aarde zichzelf heeft weten te helen. Dat de intentie van de Koepels was dat de mensheid van de natuur af zou blijven. De natuur is in balans. Er zijn van nature jagers, maar ook dieren waarmee de mens samen kan leven. Ze ontdekt dat alles met elkaar in verbinding staat. Dat de mens magie hoort te bezitten en dat de regering het kunstmatig onderdrukt voor macht. Ze wilden niet dat de profetie uitkwam. Phyrra leert met haar magie omgaan en leert wat het inhoudt. Ze komen erachter dat Phyrra als uitverkorene de grootste krachtbron bezit van iedereen. Als ze allemaal samenwerken en het bundelen, werkt Phyrra als een bliksemafleider en kan het gebruiken. Phyrra ontdekt hoe mooi de natuur is en raakt langzaam haar angst kwijt.

Helaas weten de onderdrukkers van dit allemaal en worden ze constant bedreigt door soldaten. Dat is de reden waarom de verbannelingen in een ondergronds grottenstelsel leven. Er zijn wel open plekken met bijvoorbeeld watervallen, maar daar moeten ze altijd op de uitkijk staan. Op een dag trekt Phyrra zich daar terug. Ze denkt dat de kust veilig is maar ziet dan Deukalion. Hij is een van de jongens die vanaf de geboorte is meegenomen voor het leger. Hij heeft ook altijd twijfels gehad bij de ‘medicijnen’ en nam het een dag niet. Ook hem gebeurt dat hij magie ontdekt, alleen niemand zag het bij hem. Hij maakt contact met Phyrra en weet precies wie ze is. De soldaten weten namelijk wel van de profetie, in tegenstelling tot de rest van de samenleving in de Koepel. Deukalion is nu informant voor de Verbannelingen. Ze hebben nu een insider. Hoe meer Phyrra te weten komt, hoe meer ze ervan overtuigt is dat het regime omvergeworpen moet worden. Ze wordt opgeleid, leert vechten en maken plannen.

Plotpoint 3

Deukalion wordt ontdekt. Hij krijgt ruzie met iemand en daardoor gebruikt hij per ongeluk magie. Hij wordt verhoord. Zo ontdekt het leger waar de Verbannelingen zijn. Phyrra loopt buiten op een dag, onzichtbaar. En ze ziet het leger aankomen. Gelukkig verwachten de Verbannelingen dit ieder moment, dus over snel vluchten hoeft ze zich geen zorgen te maken. Maar is ze wel op tijd om ze te waarschuwen? Uiteindelijk loop het uit op een gevecht waarbij veel mensen sterven. Ook de vrouwelijke generaal die zo geliefd was. Na de strijd herpakken ze zich en maken een nieuw plan. Deukalion blijkt nog te leven en loopt over naar hun kant. Phyrra bekend haar liefde, maar Deukalion wijst haar in eerste instantie af. Ze vindt dit lastig en moet het leren verwerken. Toch dooft het vuurtje niet uit.

De Verbannelingen bereiden alles voor en trekken naar De Koepel. Hier weten ze binnen te dringen door de contacten van Deukalion. Ze overnachten in donkere kelders. De ochtend erna, voor de zon op is, maken ze zich klaar en sluipen richting het bestuur. Het oude paleis van Phyrra. Ze voelt onrust omdat ze weet dat ze het tegen haar eigen ouders moet gaan opnemen. Zal ze in staat zijn om door te zetten als ze haar ouders ziet? Veel tijd om na te denken is er niet. Ze moeten door. Dit is het lot.

Afwikkeling

Nu komt er een uitgebreidere versie van het begin. Er komt meer over het binnendringen van het paleis. Over hoe ze sommige mensen van het personeel meekrijgen en sommige moeten doden. De groep komt dan bij de deuren naar de raadszaal en daar herhaalt zich het begin. Wat er nog aan toegevoegd wordt is een scene zodra de deur dichtgaat. Wat er namelijk gebeurd is dat het even pikdonker blijft. Iedereen checkt elkaar. Er heerst even shock. Dan blijkt de ruimte een grote hal, eeuwenoude hal te zijn. Dit ontdekken ze omdat er blauw licht gaat schijnen, hetzelfde licht als in de profetiehallen in de grotten. Ze zien dat hier het nog meer onbekende tekeningen op de muur staan. Zo komen ze erachter dat Deukalion de andere uitverkorene is. De profetie stopt niet bij het bevrijden van de mensheid. Phyrra en Deukalion blijken voorbestemd om samen de mensheid te lijden naar een beter bestaan. Ze zien aan het eind van de hal een poort. Daar gaan ze doorheen om in een heel geheim gangenstelsel te komen. Ze ontdekken een hele nieuwe wereld onder de Koepel die duizend jaar oud is. Uiteindelijk komen ze weer buiten en zien dat ze ver buiten waar ooit de Koepel was terecht zijn gekomen. Alles is verwoest door de explosies. Er verschijnt een gedaante en ze herkennen het meteen als de lachende stem van eerder. Ze zien dat het een soort hologram is. Het hologram vertelt ze dat ze hem nooit zullen vinden, dat een voor een de Koepels zullen vallen en dat de mensheid ten onder zal gaan. Hij zal hen vinden en vermoorden. Op dat moment verschijnen er in de lucht allemaal vliegtuigen die bommen laten vallen. De groep zoekt dekking en dat is het eind.