‘Je proeftijd stopt hier’. Daar zit je dan, voorbereid op een heel ander gesprek. Krijg je ineens te horen dat ze je ‘ontslaan’. Je komt je proeftijd niet door. Dat gebeurde mij afgelopen dinsdag dus. Het is nu zondag en ik moet zeggen dat het nog niet helemaal is verwerkt. 

Nieuwe baan? Dacht het niet

Een maand geleden begon ik vol goede moed aan mijn nieuwe baan. Wie mij volgt op Instagram is het niet ontgaan dat mijn oude baan gewoon niet mijn plek was en dat ik intens blij was met de nieuwe plek. Het was mijn eerste echte grotemensenbaan, dus dat je daar niet blijft voor de rest van je leven is helemaal niet vreemd. Ik had vanuit mijn netwerk gehoord dat er ergens anders een vacature was. Daarop solliciteerde ik en jawel, ik werd aangenomen. Het inwerkprogramma was intens – elke dag had ik enorm veel kennismakingen – maar ik had het er enorm naar mijn zin. Tot 30 juni: ‘ja, we moeten je vertellen dat het hier stopt. Je komt je proeftijd niet door’. Uh, wat?

Zit je dan, met je goede fatsoen

Ik had het niet zien aankomen. En met mijn ADHD-koppie is er altijd wel iets gaande in de bovenkamer, maar nu viel toch even alles stil. 404-brain-not-found. Ik wist niet wat me overkwam. Het eerste wat ik dacht was: wat heb ik fout gedaan? Wat heb ik gemist? Hoe kom ik nu aan een nieuwe baan? Wat moet ik regelen? Wat er daarna allemaal verteld is ging een beetje als een waas aan me voorbij. Wel wist ik dat ik zélf mijn collega’s wilde inlichten. Dat door hun laten doen was me echt de eer te na. Ik ga met geheven hoofd de deur uit! En dat heb ik ook gedaan. Ikzelf weet: ik heb mijn uiterste best gedaan. Mijn collega’s waren enthousiast over me. We waren goed op weg. Daar heeft het niet aan gelegen.

Waarom?

Dat is een vraag die mij ook nog steeds door de kop speelt. Er is tussentijds geen feedback geweest en nergens heb ik gemerkt dat er onvrede was over hoe ik het deed. Toch hadden ze iets anders van me verwacht, blijkbaar. Ik had het, in hun woorden, ‘moeten bewijzen en moeten weten’. Tja. Als je het mij vraagt, voelt dat vreemd. Gedachten lezen is een skill die niet op mijn CV staat, dus dat kan ik niet. Nou goed. Ik kan eindeloos in rondjes lopen en nadenken over wat ik gemist heb, fout gedaan heb, niet had moeten zeggen of doen, wel had moeten zeggen of doen. Maar daar heb je niks aan. Mijn blik en energie gaan naar de toekomst.

Wat doe je als je werkloos wordt?

Als eerst meld je je aan bij het UWV voor WW. Daarna ga je lekker uitkering trekken! Nee, alle gekheid op een stokje. Daarna ga je natuurlijk solliciteren, want dat is nu je ‘baan’. Wat ook belangrijk is, is om de gebeurtenis te verwerken. Het is oké om even een paar dagen in de spreekwoordelijke modder te zitten en je Kwalitatief Uitermate Teleurstellend te voelen. Als je er maar weet uit komt. Het is namelijk heel makkelijk om gewoon in die modder te blijven plakken, maar daar kom je geen steek verder meer. Wat mij betreft sta je op en kom je op een later moment weer even terug naar je modderpoel, maar doe iets! Dat is wat ik ook doe. Op momenten overvalt me even het gevoel dat ik een nietsnut ben die gefaald heeft. Daar huil ik dan even om, maar ik pak de draad altijd weer op. Ik weet gewoon dat ik daar veel verder mee kom dan mezelf continue zielig te vinden en te blijven herkauwen wat er gebeurd is. 

To be continued…

Wat ik nu wil gaan doen? Geen idee. Een deel van mij wil een fijne junior functie, omdat dat veilig voelt. Dat kan ik sowieso. Een ander deel van mij wil iets doen met de blog, mijn instagrampagina en een creatieve webshop. Weer een ander deel wil een hogere functie. En ergens wil een dikke teen nog gewoon in de k.u.t. modder blijven hangen. Voor nu weet ik het dus ook eventjes niet, maar weet je? Dat is misschien ook wel precies wat ik moet doen. Want waar een deur dicht gaat, gaat een ander ergens weer open. Maar jij moet er klaar voor zijn om er doorheen te lopen.

Liefs!

—

Oh, en wil je me wat vragen hierover? Je mag altijd een comment achterlaten onder de blog of me een DM sturen op Instagram (@projectlorin)