Eindelijk mag ik er iets over zeggen! Ik heb een nieuwe baan! En ik ben heel trots. Afgelopen maanden was ik hier op de achtergrond enorm mee bezig. Hoewel ik enorm blij ben, ben ik ook verdrietig. Eerst vond ik dat heel gek. Ik zou toch blij moeten zijn?

The story

Ik zegde mijn oude baan op, omdat het niet mijn plek was. Het voelde niet goed en ik merkte aan alles dat het tijd was om verder te gaan. Niks ten nadele van alle lieve collega’s die ik daar. Zij hebben me echt veel kunnen leren en ik vond het mega gezellig. Zij zorgden voor het stukje werkgeluk dat ik daar vond en het doet me écht pijn ze achter te laten. Maar het was ‘het’ niet. Dagen achter elkaar kwam ik thuis en barstte dan in huilen uit. Geen normale reactie, vond ik. Nope. Het was tijd om weg te gaan, want uiteindelijk is het ‘maar’ werk. Helemaal als het je eerste baan is. Bijna niemand heeft meteen hun droombaan en dus beeïndigde ik mijn contract. Slik.

Rouwen om je oude baan

Dat klinkt wel heel zwaar, maar lees even verder. Dan snap je wat ik bedoel. Na mijn besluit voelde ik heel veel. Veel opluchting, maar ook verdriet. Verdriet voelen na het nemen van een beslissing die me blij maakte, vond ik heel moeilijk om mee te dealen, laat staan om onder woorden te brengen. Stilletjes droeg ik het dus met me mee. Toen kwam een tiktok tegen die zei: ‘No one talks about the grief of leaving a ’toxic’ job, the sadness of saying goodbye to coworkers who helped you survive and leaving the opportunity you were sold vs the one you got. You’re not sad about the job. You’re sad about what it was supposed to be. You were underutilized or given so much work… There was no inbetween. The most surprising thing that comes up when you leave a ’toxic’ job is grief. Unpacking that is complicated’. En dat beschreef voor mij precies dat gevoel dat ik al weken, maanden niet uit kon leggen. Ik ben niet verdrietig dat ik mijn baan op heb gezegd. Ik ben verdrietig omdat ik zo graag had gewild dat het anders was en dat ik kon blijven. Voor iemand die altijd 110% geeft voordat ze de handdoek in de ring gooit en iedereen wil helpen, is dit heel lastig. ‘Opgeven’ ken ik niet. Aan de andere kant: is dit wel opgeven? Of is dit juist doorzetten en kiezen voor jezelf, zelfs als dit niet de gemakkelijke keus was? 

Nieuwe baan

Je kan zeggen wat je wil over of dat nou opgeven is of niet, ik wilde er weg en had dat ook aangegeven. Nu moest er een nieuwe baan komen. Shit. Uh, normale mensen zoeken eerst een baan en zeggen dan hun oude op. Ik dus niet. Ik wist dat ik die dikke stok achter de deur nodig had om er werk van te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Drie maanden had ik de tijd, ik had er 1 nodig. Bam. Dat ik zoveel verwachtingen had bij mijn eerste baan en dat het me zó diep teleurstelde, maakt me nu wel angstig. Natuurlijk ben ik superblij dat ik een nieuwe kans krijg. Een schone lei, met meer ervaring op zak. Maar ik ben ook wel bang. Wat als ik weer tegen dezelfde dingen aan loop? Wat als ik weer denk dat het goed zit, dat ik er kan leren, dat ik er de steun krijg die ik hoop en denk te krijgen… en het weer anders is? Dat vergt even wat moed van mijn kant en die heb ik dan ook. We laten dat piekerstemmetje niet winnen, want deze keer heb ik doorgevraagd. Ik heb uitgevraagd wat belangrijk voor míj was, niet alleen antwoorden gegeven die zij wilden horen. Deze keer heb ik 100x keer meer informatie dan de vorige keer. Dat stelt gerust. Ik vertrouw erop dat ik mijn research goed gedaan heb, want dat kan ik. Neemt niet weg dat dit voelt als een sprong in het diepe. En dat mag. Dat kan samen bestaan.

Tijd om trots te zijn

Trots als een pauw, dat ben ik. Mag ook wel eens even. Ik heb zélf het besluit genomen, ben zélf gaan netwerken en heb dit zélf gedaan. Met angst en spanning. Ik heb me niet laten tegenhouden door alle ‘wat als’ in mijn hoofd. Misschien heb ik de oude situatie dan wel ‘opgegeven’, maar wat ik tijdens het proces nooit heb opgegeven is het geloof in mijzelf, mijn kennis en kunde en hoop op een betere situatie. Nooit heb ik mijn werk boven mijzelf uit laten stijgen, want ík ben belangrijker dan dat. Je gezondheid, zowel fysiek als mentaal, is belangrijker dan je baas. There, I said it. Je kan niet goed presteren als je niet goed voor jezelf zorgt. Vroeger of later zegt je lichaam toch wel stop, of je nou wil of niet. Dus ik ben hartstikke trots dat ik voor mezelf koos en zelf de situatie gezocht heb die beter bij me past (hoop ik!). 

Laat maar komen

Voor nu vier ik gewoon even feest. Want ik heb verdorie een nieuwe baan! En ik heb me er toch een partij zin in. Ik zie zoveel leuke projecten daar, zelfs al heb ik nog niet eens het inwerktraject doorlopen. Ik bruis nu al van de ideeën, alleen al door wat er besproken is aan werkzaamheden tijdens de twee sollicitatiegesprekken. Daar mag ik blij om zijn! Dit had ik het afgelopen jaar nooit.. en nu al voor ik überhaupt begin. Dat geeft me al goede moed. Laat maar komen!

Nog even dit

Kijk. We wisselen allemaal wel eens van baan. Tuurlijk. Dus waarom is dit verhaal dan belangrijk? Omdat ik niemand over dat rouw-achtige gevoel hoor praten. Ik voelde me raar. Een buitenbeentje. Ik snapte niet dat dit er gewoon bij hoort. En omdat mijn ‘WHY’ voor het schrijven van mijn blog en content altijd is: ‘ik wil het voorbeeld zijn voor anderen dat ik zelf niet kan vinden’, wil ik dit vertellen. Gewoon zodat een ander iemand dit leest en zich getroost voelt dat dit erbij mag horen. 

Nu tijd voor feest en bubbeltjeswater met ranja! (want je meid drinkt geen alcohol hihi)

Liefs!

Wil je me wat vragen hierover? Je mag altijd een comment achterlaten onder de blog of me een DM sturen op Instagram (@projectlorin)