Na maanden wachten was het gesprek eindelijk daar. De intake bij PsyQ. Ik vond het heel spannend, maar ik was voorbereid. Van tevoren had ik gebeld om te vragen wat we precies gingen doen en wat ik mee moest nemen. Nou, ik had goede moed. Tuurlijk vond ik het ook heel spannend, dat heb je vast meegekregen op Instagram. En toen was het ineens toch allemaal anders, chips. Dat was helemaal niet fijn. Het gesprek begon daardoor niet fijn en na afloop was ik helemaal K. O.. Aan de ene kant was ik gelukkig dat het traject begonnen is, aan de andere kant zat ik vol teleurstelling, verdriet en frustratie.

Waarom ga je naar PsyQ?

Omdat ik denk dat ik niet alleen een pieker-/paniekstoornis heb. Ik denk dat het comorbide is en het daarom steeds terugkomt. Comorbiditeit wil zeggen dat je ‘één of meer (chronische) aandoeningen hebt naast de hoofddiagnose waar de meeste aandacht naar uitgaat‘(1). Ik loop al heel wat jaren de deuren van de GGZ plat en ik heb allerlei technieken geprobeerd. Denk bijvoorbeeld aan de EMDR die ik de vorige keer had en CGT (cognitieve gedragstherapie) ken ik uit mijn hoofd en er zijn boekjes volgeschreven met piekergedachten. Al die technieken helpen zeker, maar nooit helemaal. Toch komen de klachten steeds even heftig terug. Afgelopen jaar ben ik eens gaan nadenken. Al mijn klachten bestaan al sinds ik kind ben en het piekeren en de paniek zijn niet mijn enige struggles. Het zijn gewoon de meest verlammende en daardoor de klachten waar ik hulp voor vraag. Na rondvragen, googlen en denken kwam ik uit bij een paar opties en veel vragen. Welk hokje past nou bij mij?

Diagnose

De volgende stap is het vinden van dat hokje. Een eventuele officiële diagnose dus. Lorin, wil je dat wel? Is dat nodig? Je bent toch gewoon jij? (Grondige hekel aan die vraag. Echt. Bah.) Willen werkgevers je dan nog? Dan ben je zo’n special snowflake! Veel mensen zien een diagnose als een belemmering, want dan ben je officieel ‘anders’.

Voor mij zou het een bevrijding zijn. Het zou een denkkader bieden om uit te vinden wat wel en niet werkt. Ook zorgt het voor een beter zelfbeeld. Dan kan ik het jarenlange ‘ik ben het zelf schuld, ik stel me aan’ loslaten. Stel je eens voor dat jij jarenlang schoenen in maat 40 gedragen hebt, want iedereen draagt die. Eigenlijk heb je maat 37 en op die maat 40 kom je moeizaam vooruit. Dan komt er opeens iemand die ziet dat jij moeilijk loopt en je helpt. Uiteindelijk krijg je schoenen in de juiste maat. Eindelijk een goed hulpmiddel! Ja, je bent anders, maar nu kun je wel meekomen en is je leven een stuk lichter. Het is niet jouw schuld. Je bent zo. Je weet nu wat bij je past en je voelt je beter. Is dat echt zo erg? Nee, hè? Snap je mijn punt?

En nog even over die werkgever: het heeft ook voordeel voor een hen, omdat ik dan gewoonweg beter functioneer. Welke werkgever wil nou niet dat hun werknemer goed werk doet? Beter dan doorgaan tot je een burn-out hebt. Want dat is fijn voor je werkgever.

Intake

Tja, gister had ik dus die intake. Aan de telefoon werd mij verteld dat er al een indicatie gesteld zou worden. Geen officieel papiertje, wel een richting. Surprise, surprise: dat was niet zo. Mijn behandelaar vertelde me dat meteen en zag dat ik het vervelend vond. Er was ruimte om het daarover te hebben en ze gaf me het gevoel dat het oké was dat ik dit lastig vind. Fijn! Wat we daarna gedaan hebben is starten met de intake. Het gaat om een mogelijke diagnose, dus er moet een goed beeld geschetst worden. Veel details, veel praten. Aan die middag hadden we niet genoeg. We hebben al snel weer een volgende afspraak om de intake af te maken.

Ze kwam aan het eind nog terug op waarom ik het zo vervelend vond dat ineens alles anders was. Ik vertelde dat ik mezelf de schuld geef van het gepieker en de paniek. Dat ik het mezelf aanreken dat het maar niet lukt, dat ik me een last voel. Een zeikerd. Aansteller. Dat ik bang ben voor de ‘zie je wel? Je bent het zelf schuld’. Daarom wilde ik zo graag ASAP een antwoord en was ik zo teleurgesteld dat ik het toch weer niet kreeg. Geruststelling. Daarop zei ze: ‘Je bent het sowieso niet zelf schuld. Als ik zo hoor hoe jouw hoofd werkt gun ik het niemand anders. Dit is doodvermoeiend. Goed dat je om hulp vraagt, wat er ook mag zijn’. Voor mij was dat al genoeg om een deel van die oude jas af te schudden. Ik ben het niet zelf schuld.

Wat als het toch niks is?

Het kan natuurlijk zo zijn dat er geen enkele comorbiditeit is en ik wel ‘gewoon’ veel pieker en paniek heb. Zelf zou ik dat wel vervelend vinden. Het is frustrerend dat je steeds ergens aan werkt, denkt dat het goed gaat en dan weer als een kaartenhuis in elkaar valt. Nog steeds ben ik het dan niet zelf schuld en doe ik het niet met opzet. Dan moet ik gewoon verder duiken in de vraag waar dit vandaan komt. Nóg verder mijn hoofd in. Hoe ik dat dan ga aanpakken zien we dan wel. Dat zijn zorgen voor morgen.

Voor nu voel ik me gehoord en voelt het praktisch. Er worden stappen gezet. Dat is al heel wat.

Bronnen:

(1) https://www.ggzstandaarden.nl/generieke-modules/comorbiditeit