Wie weet heb je mijn vorige blog gelezen, waarin ik vertel dat ik eindelijk mijn diagnose heb, of je kent me van Instagram. Spoiler: het is de good old ADHD. Die zag je vast niet aankomen (sarcasme). Maar ik heb nooit meer ergens bijgehouden hoe ik tot dat punt ben gekomen. Dat had ik wel willen doen, maar het leven kwam tussendoor en ik heb de blog toen op pauze gezet. Het was voor mijn hoofd gewoon te veel: afstuderen, verhuizen, diagnose en een eerste baan. En dat in 8 maanden. Nu er zoveel mensen geïnteresseerd zijn in het verhaal en de rust is wedergekeert, vertel ik graag het verhaal van mijn diagnosetraject.

Hoe begon het diagnosetraject?

Daarvoor moet ik zeker twee jaar terug in de tijd, als het al niet meer is. Ik liep tegen veel aan, maar had nog het meest last van paniekaanvallen. Wat ik ook deed, welke psycholoog ik ook bezocht: het hielp op de langere termijn nooit. Zeker leerde ik er steeds beter mee omgaan, maar weg gingen ze nooit. Na de vijfde psycholoog, die me zelfs EMDR heeft gegeven, was ik er enorm klaar mee. Dit kon toch niet iets zijn dat ik zelf in stand hield? Ik deed zo hard mijn best! Mijn vriend had al vaker gehint dat hij ook dacht dat er meer was dan een intense gevoeligheid voor de wereld (hypersensitiviteit). Hij had colleges gezien waarin ze het over neurodiversiteit bij vrouwen hadden en zag mij in veel terug. De constant terugkomende paniekaanvallen en aanmoediging van mijn vriend zorgden ervoor dat ik tegen mijn POH durfde te zeggen: meld mij a.u.b. aan voor een diagnosetraject ADHD

Na de aanmelding

Toen was het wachten geblazen. Een maand of drie… of zes. En ondertussen ging het eigenlijk steeds slechter. Mijn leven ging veranderen en dat drukte zwaar op mijn toch al chaotische brein. Ik moest mijn scriptie gaan schrijven, we kregen een appartement toegewezen, ik moest gaan nadenken over wat voor baan ik wilde en het was bijna december. Die decemberstress was de druppel die de emmer deed overlopen. Iedere dag had ik wel een paniekaanval en ik kwam er maar niet uit. Voor het eerst in mijn leven kreeg ik oxazepam voorgeschreven. Om het verhaal korter te maken: uiteindelijk kreeg ik ritalin. En dat hielp. Die slik ik nu een jaar en ik kan je melden dat er weken (!) voorbij gaan zonder paniekaanval. 

Intake 

In Juli 2023 had ik een intakegesprek. Hoe die precies verlopen is heb ik al eens verteld in een eerdere blog. Ik herinner me een verward gevoel dat nog lang bij me is gebleven. Veel twijfel, ook. Nu ik op die periode terugkijk kan ik het verwoorden als een echt limbo-gevoel. Je bent wel begonnen, maar het duurt nog lang. En je weet ook dat je aan het eind van de rit íéts hebt van een antwoord. Maar welke? Geen idee. Dat is best wel vermoeiend. Als je net zoals ik bent, ga je aan jezelf twijfelen: wat nou als je dit allemaal zelf verzint en er niks is? Dat mensen vaak vragen waarom je dit wil en wat je zelf dan denkt, helpt niet mee. Hoe goed ze dat ook bedoelen.

Het onderzoek

Wat hebben ze dan onderzocht? Nou, ADHD, ASS en mijn intelligentieprofiel. Omdat die allemaal samen kunnen werken en op elkaar lijken is het soms nodig om alles goed door te lichten. Mijn klachten waren zo dat het los allemaal de oorzaak kon zijn, maar ook een combinatie van dingen. Dat laatste was ook zo: slimme, snelle hersenen met een werkgeheugen dat daar niet aan mee kan doen, plus ADHD. 

Hoe verder?

Dat was het voor deze blog. Wil je me wat vragen hierover? Je mag altijd een comment achterlaten onder de blog of me een DM sturen op Instagram (@projectlorin)